Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε

“Born in Somalia
Born in South America
Born in South Africa
Born in South Central

Born poor
Born dead”
Body Count: Born Dead 

Η δολοφονία του Τζόρτζ Φλόϊντ, για ένα πλαστό κουπόνι 20 δολαρίων, δεν ήταν η πρώτη και δυστυχώς δεν θα είναι και η τελευταία. Κάθε χρονιά στις Η.Π.Α δολοφονούνται από την αστυνομία περίπου 1100 άτομα. Ενώ οι Αφροαμερικάνοι αντιπροσωπεύουν το 13% του πληθυσμού, αποτελούν το 24% των θυμάτων[1], αν και υπάρχουν πολιτείες στις οποίες ένας Αφροαμερικάνος έχει εξαπλάσιες πιθανότητες απο έναν λευκό να χάσει την ζωή του. Η αστυνομική βία αποτελεί την αιχμή του δόρατος μιας σκληρής, ρατσιστικής πολιτικής που ασκεί διαχρονικά το Αμερικάνικο κράτος σε διάφορες μειονότητες στο εσωτερικό του. Μόλις 65 χρόνια πριν, το 1955 η Ρόζα Πάρκς αρνήθηκε να δώσει την θέση της σ΄ένα λευκό και να καθίσει στο πίσω μέρος του λεωφορείου που ήταν υποχρεωμένη σύμφωνα με τους ρατσιστικούς νόμους περί διαχωρισμού, ενώ την επόμεη δεκαετία, το 1965 δολοφονήθηκε  ο Μάλκομ Χ, και το 1968 ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ που αγωνίστηκαν με διαφορετικούς τρόπους για τα δικαιώματα της Αφροαμερικάνικης κοινότητας.

Η Μινεάπολις αποτελεί το επίκεντρο των συγκρούσεων, με τον πρόεδρο Τράμπ να απειλεί ότι “μετά τις λεηλασίες ακολουθούν οι πυροβολισμοί” , ενώ ο κυβερνήτης της πολιτείας έδωσε εντολή να εμπλακούν δυνάμεις του στρατού και της εθνοφρουράς για την καταστολή της εξέγερσης. Το σύστημα δείχνει τα δόντια του. Άλλωστε,  οι περίπου 100.000 χιλιάδες νεκροί από τον κορωνοϊό στις Η.Π.Α, στην μεγάλη τους πλειοψηφία φτωχοί, το διαλυμένο σύστημα υγείας  και εκπαίδευσης, οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, στην καρδιά του καπιταλισμού, αποδεικνύουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας θεωρείται αναλώσιμη. Γι’ αυτό και η Μινεάπολις είναι πολύ κοντά μας.

Γιατί δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε στους δρόμους και τις πλατείες, αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με την αστυνομική βία και την καταστολή.

Γιατί δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε στους εργασιακούς χώρους, δουλεύοντας με μισθούς πείνας, μ΄ εξαντλητικά ωράρια, ζώντας με τον κίνδυνο της απόλυσης και των εργατικών ατυχημάτων.

Γιατί δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε στα σχολεία και τις σχολές που εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί και μεγάλα κομμάτια της νεολαίας  δεν έχουν πρόσβαση.

Γιατί δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε στις φυλακές και στα κέντρα κράτησης μεταναστών, που παραβιάζονται στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία για τους κρατικούς μηχανισμούς.

Γιατί δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε όταν ξέρουμε καλά πως καμία σφαίρα δεν έπεσε τυχαία, ούτε στη Μινεάπολις, ούτε στα Εξάρχεια.

Γιατί μόνο αν δείξουμε την ταξική, διεθνιστική αλληλεγγύη μας στα αδέρφια μας που καταπιέζονται και δολοφονούνται σε ολόκληρη την Γη, που αγωνίζονται, όπως αγωνιζόμαστε και εμείς για ελευθερία, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, τότε μόνο θα αναπνέουμε όλες και όλοι ελεύθερα.

Βάλε φωτιά σ’ ό,τι σε καίει,

 σ’ ό,τι σου τρώει την ψυχή

Έξω οι δρόμοι αναπνέουν

διψασμένοι, ανοιχτοί 

[1]    Υπάρχουν πολλές πηγές που δημοσιοποιούν κατα καιρούς στατιστικά αυτής της σκληρής πραγματικότητας. Ενδεικτικά βλ. https://mappingpoliceviolence.org/