Καμία ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη

Στις 30 Ιανουαρίου 1976, ο 16χρονος μαθητής Σιδέρης Ισιδωρόπουλος, μέλος της Κομμουνιστικής Οργάνωσης «Μαχητής», που συμμετείχε σε αφισοκόλληση για την διαδήλωση της Πρωτομαγιάς, προσπαθώντας να διαφύγει την επίθεσης της Αστυνομίας που είχε στόχο την σύλληψη του θα παρασυρθεί από διερχόμενο αμάξι και θα πεθάνει την επόμενη μέρα. Ήταν ο πρώτος νεκρός της μεταπολίτευσης.

Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, ο 16χρονος Κώστας Μπ. συλλαμβάνεται και τραυματίζεται από τα ΜΑΤ μετά την αντιφασιστική διαδήλωση^σ.1Στην ίδια διαδήλωση συλλαμβάνεται 5 διαδηλωτές μεταξύ των οποίων και μια 15χρονη που  κρατείται για  4 μέρες στην Ασφάλεια, που πραγματοποιήθηκε 4 χρόνια μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τα φασιστικά καθάρματα της Χρυσής Αυγής. Ο Κώστας Μπ. ενώ μεταφέρεται στη ΓΑΔΑ θα τραυματιστεί από διερχόμενο αυτοκίνητο για να καταλήξει βαρύτατα τραυματισμένος στο ΚΑΤ. Οι ομοιότητες δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Η «συνέχεια» του κράτους και των δομών του είναι άρρηκτη. Η αστική δημοκρατία σε διάφορες περιόδους συνήθιζε να δείχνει τα δόντια της. Η διαφοροποίηση σήμερα έγκειται στην μονιμοποίηση  της  κατάστασης «εξαίρεσης», ως φυσική εκδοχή διακυβέρνησης που περιέγραφε εύστοχα ο Agamben. Η Γαλλία βρίσκεται από την 13^η Νοεμβρίου 2015 σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης με τον υπουργό Εσωτερικών να δηλώνει ότι «η ελευθερία και η ασφάλεια δεν αλληλοαποκλείονται»^σ.2Στην ομιλία του στην Γαλλική Βουλή δήλωσε «όταν ενισχύεις την ασφάλεια, δεν αφαιρείς πολιτικές ελευθερίες, τις διατηρείς και μερικές φορές της βελτιώνεις»!. Ο περιορισμός και η καταστολή  των διαδηλώσεων και των συγκεντρώσεων βέβαια είναι καθημερινό φαινόμενο. Στην γειτονική Ισπανία, ο Ραχόϊ προσπαθεί με πραξικοπηματικό τρόπο να εμποδίσει το δημοψήφισμα της 1^ης Οκτωβρίου για την ανεξαρτησία της Καταλονίας συλλαμβάνοντας και στελέχη της περιφερειακής κυβέρνησης της Καταλονίας.

Στην Ελλάδα, η δικαστική εξουσία αποτέλεσε διαχρονικά και αποτελεί και σήμερα το μακρύ χέρι για την επιβολή της κυριαρχίας, συμπληρωματικό των δυνάμεων καταστολής.  και σε αγαστή συνεργασία με αυτές αλλά και με τις εκάστοτε κυβερνήσεις που νομοθετούν προωθώντας τρομονόμους και αντεργατικές νομοθεσίες. Η κήρυξη των απεργιών ως παράνομες με  αποφάσεις φασόν, η ποινικοποίηση των κινητοποιήσεων και η σύμπλευση με τα εργοδοτικά συμφέροντα αυξάνονται όσο εντείνεται  η επίθεση στα δικαιώματα και τις ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινούνται και οι εξοντωτικές ποινές που επιβάλλονται σε αγωνιστές και αγωνίστριες, σε ανθρώπους που αποφάσισαν να μην σκύψουν το κεφάλι, ακόμα και σε κάποιους που απλά συμμετείχαν σε μια κινητοποίηση, ή  βρέθηκαν κοντά σε διαδηλώσεις και συγκρούσεις.

Δεν είναι όμως μόνο η εμπέδωση της τρομοκρατίας που προσπαθούν να επιβάλλουν με τις διώξεις, αλλά και ο ρεβανσισμός. Η πρωτοφανής σκευωρία  εις βάρος του Τάσου Θεοφίλου  -που στήθηκε με την βοήθεια των ΜΜΕ και της Αστυνομίας και είχε ως αποτέλεσμα την φυλάκιση του από το 2014- κατέρρευσε με την πανηγυρική αθώωση του στις 7 Ιουλίου. Λίγες μέρες μετά η Ηριάννα Β.Λ και ο Περικλής Μ καταδικάζονται στην εξοντωτική ποινή των 13 χρόνων χωρίς αναστολή αφού σύμφωνα με το δικαστήριο «δεν υφίσταται ανεπανόρθωτη βλάβη από τον εγκλεισμό τους στο κατάστημα των φυλακών». Καταδικάζονται με μοναδικά ευρήματα χαμηλής ποσότητας και κακής ποιότητας δείγματα DNA. Στην πραγματικότητα κατηγορήθηκαν για τις φιλικές-συντροφικές σχέσεις που είχαν με τον Κ. Παπαδόπουλου που είχε αθωωθεί αμετάκλητα από τις κατηγορίες για συμμετοχή στην Σ.Π.Φ. Η βιομηχανία κατασκευασμένων διώξεων όμως δεν σταματά εδώ. Στις 25 Ιουλίου συλλαμβάνεται ο Παναγιώτης Ζ. κατηγορούμενος για την συμμετοχή  στις διαδηλώσεις το 2012 ενάντια στο μνημόνιο!

Την ίδια ώρα, διάφοροι μεγαλόσχημοι, πρώην υπουργοί, στελέχη επιχειρήσεων, μπλεγμένοι σε σκανδαλώδεις υποθέσεις υπεξαιρέσεων, ξεπλύματος και άλλων οικονομικών σκανδάλων, είτε αθωώνονται είτε αποφυλακίζονται με γοργούς ρυθμούς. Η ταξική μεροληψία είναι εμφανής και γνωστή. Ο αστάθμητος παράγοντας είναι η απάντηση που θα δώσει το ίδιο το κίνημα. «Οι μάζες είναι επίφοβες όσο δεν φοβούνται, είναι τρομακτικές όσο δεν τρομοκρατούνται», υποστήριζε ο Σπινόζα^σ.3 Πολιτική Πραγματεία, κεφάλαιο 7, παράγραφος 27. Σε διάφορες ιστορικές στιγμές, η εισβολή στο προσκήνιο των εργαζομένων και της νεολαίας διαλύει τα σχέδια των «από πάνω». Όμως ο αγώνας στο σήμερα για την διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών είναι αναγκαία συνθήκη για την δυνατότητα μιας νικηφόρας προοπτικής. Η υπεράσπιση του δικαιώματος στην απεργία και στην αξιοπρεπή εργασία, η πάλη για τα δικαιώματα ντόπιων και ξένων σε παιδεία, υγεία είναι κομβική. Εξίσου σημαντική όμως είναι και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων όσων δεν έχουν φωνή, όσων βρίσκονται στις φυλακές και αγωνίζονται εδώ και αρκετό καιρό, για στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, για να μπορούν  να παίρνουν άδειες- όπως ο Δ. Κουφοντίνας στον οποίο αρνούνται^σ.4Όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά στο χουντικής έμπνευσης, σκεπτικό απόρριψης της αίτησης, «Κρίνεται ότι κατά τον χρόνο κράτησης ουδόλως διαφοροποιήθηκε το συνειδησιακό υπόβαθρο που ώθησε τον κρατούμενο στην τέλεση των προαναφερθέντων παράνομων πράξεων και δεν έχει μεταμεληθεί..» το νόμιμο δικαίωμα του μετά από 15 χρόνια φυλάκισης-  χωρίς να είναι όμηροι στα χέρια του κράτους.

Η κατασκευή ενόχων, η ποινικοποίηση του κινήματος, των διαδικασιών και των πρακτικών του, η προσπάθεια επιβολής μιας εφιαλτικής δυστοπίας μας αφορά όλες και όλους.

 Η αποφασιστική στάση και η αλληλεγγύη μας σ’ αυτούς και αυτές που βρίσκονται στο στόχαστρο, που διώκονται, είναι καθοριστικής σημασίας