Βλέμμα στο Παρόν, Χαιρετισμός στο Μέλλον.

Στο μωβ πανό γράφει “δεν ειμαστε ολοι εδω – λειπουν οι πνιγμενοι”

Στις  7 και 8 Ιουλίου οι ισχυρότεροι του κόσμου βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι: Τραμπ, Μέρκελ, Πούτιν, Ερντογάν κι 16 ακόμα αρχηγοί κρατών από όλον τον πλανήτη κατέφθασαν στη Χανσεατική πόλη για να συζητήσουν καίρια διεθνή ζητήματα και να επικυρώσουν υλικά και συμβολικά τη διαιώνιση των πολιτικών και του οικονομικού εκείνου συστήματος που παρά τους επιμέρους ανταγωνισμούς τους επιδιώκουν από κοινού.

Βασικά θέματα προς συζήτηση αποτέλεσαν στην πρώτη συνεδρία η τρομοκρατία, το ελεύθερο εμπόριο και η Συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, ενώ η δεύτερη και τελευταία συνεδρία του Σαββάτου επικεντρώθηκε στην Αφρική. Για την εξέταση του τελευταίου θέματος είχε εισηγηθεί την άνοιξη του τρέχοντος έτους η γερμανική κυβέρνηση, με προγραμματικό στόχο την παροχή «οικονομικής στήριξης» σε αφρικανικές χώρες («σχέδιο Μάρσαλ για την Αφρική»), προκειμένου να αναχαιτιστούν οι μεταναστευτικές ροές.

Στα σημεία-κλειδιά της Συνόδου συγκαταλέγονται η άρνηση του Τραμπ να συναινέσει στο Σύμφωνο για την κλιματική αλλαγή, η συμφωνία Τραμπ-Πούτιν για κατάπαυση πυρός στη νοτιοδυτική Συρία και η λήψη μέτρων κατά της τρομοκρατίας. Ελάχιστα σχολιάστηκε η ατζέντα για την Αφρική. Η «οικονομική στήριξη» σε αφρικανικές χώρες δε βασίζεται παρά στη γνωστή συνταγή: διεθνείς επενδύσεις από αγροτικές εταιρίες-κολοσσούς, διάλυση των ζωών των κατοίκων των γύρω περιοχών και αποστέρηση των γαιών τους, φορολογικός παράδεισος για τους ξένους επενδυτές.

(Performance στη Burchardplatz την Τεταρτη 5.07)^σ.1Απόσπασμα από την ανακοίνωση της καλλιτεχνικής ομάδας: η δράση μας  αποτελεί μια ακόμα ένδειξη ότι πολλοί άνθρωποι δε θέλουν πλέον να υφίστανται τις καταστροφικές συνέπειες του καπιταλισμού. […] Δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι η αλλαγή θα επέλθει από τους ισχυρότερους του κόσμου αλλά πρέπει να φανούμε τώρα όλες και όλοι κοινωνικά και πολιτικά υπεύθυνοι

Τους G20 και τους ακολούθους τους περίμενε “θερμή” υποδοχή στο Αμβούργο: πλήθος διαδηλωτών από όλη την Ευρώπη συναντήθηκαν στη γερμανική πόλη για να δηλώσουν ότι αυτούς που υποδαυλίζουν πολέμους, χρηματοδοτούν τρομοκράτες, κλείνουν τα σύνορα και ευθύνονται για το θάνατο χιλιάδων προσφύγων, τους περιμένει ένα «καλωσόρισμα στην κόλαση» εκ μέρους των αντιστεκόμενων, κατά την ομώνυμη εναρκτήρια πορεία της Πέμπτης.  Η αδυναμία των επίλεκτων  δυνάμεων καταστολής που επιστρατεύτηκαν να εγγυηθούν τη ομαλή διεξαγωγή της συνόδου προκάλεσε διεθνές κύμα έκπληξης. Μεταξύ των πολυάριθμων συγκεντρώσεων, πορειών, workshops, καλλιτεχνικών δρώμενων αλλά και συγκρούσεων, πρωταγωνίστησε η προαναφερθείσα πορεία της Πέμπτης που δέχθηκε άγρια καταστολή, η απόπειρα αποκλεισμού του τρίτου μεγαλύτερου λιμανιού της Ευρώπης το πρωί της Παρασκευής, τα γεγονότα στις συνοικίες Σάντσε και Ζανκτ Πάουλι, και η μεγαλειώδης πορεία των 80.000 διαδηλωτών το Σάββατο.

O  απολογισμός των κινητοποιήσεων είναι σε γενικές γραμμές θετικός. Τη συγκρατημένη αισιοδοξία επισκιάζουν ως ένα βαθμό ο λόγος των τελευταίων ημερών περί εκκένωσης της ιστορικής κατάληψης – πολιτικού και πολιτiστικού σταθμού του Αμβούργου Rote Flora και η εκδικητική αντιμετώπιση αγωνιστών και αγωνιστριών από τη δικαιοσύνη.  Ως θετικά αποτιμώνται ότι 80.000 άνθρωποι κατέβηκαν στη μεγάλη διεθνή πορεία του Σαββάτου “Solidarity without Borders instead of G20” παρά την τρομοϋστερία που εξαπέλυσαν τα Μέσα τις προηγούμενες μέρες, ο περιορισμός της Μελάνια Τραμπ στο ξενοδοχείο της κατά την κρουαζιέρα των πρώτων κυριών λόγω των διαδηλώσεων, η καθυστερημένη έναρξη της συναυλίας στη Φιλαρμονική του Έλβα, το ότι όλο το τριήμερο το λιμάνι ανακοίνωσε καθυστερήσεις και αλλαγές λόγω των κινητοποιήσεων, ότι παρά την αρχική απαγόρευση των camps οι  διαδηλωτές κατάφεραν να διανυκτερεύσουν τουλάχιστον στο camp της Altona, ότι επιτεύχθηκε πρόσβαση σε σημεία της αποκλεισμένης μπλε ζώνης, και φυσικά η ριζοσπαστικοποίηση και ο ενθουσιασμός νέων ανθρώπων.

Πικρός ήταν ο απολογισμός εκ μέρους του SPD που κυβερνά στο Αμβούργο από κοινού με τους Πρασίνους.  Μεταξύ των ποικίλων ερμηνειών που δίνονται στο ερώτημα του γιατί να φιλοξενήσει τη Σύνοδο το Αμβούργο, η πόλη-προπύργιο της  γερμανικής αυτονομίας και μάλλον μικρού μεγέθους για ένα τέτοιο ιβέντ, τα μέσα αναφέρουν κυρίως ότι ο δήμαρχος του Αμβούργου Olaf Scholz επιδίωξε τη φιλοξενία του G20, προκειμένου να αντισταθμίσει η συγκυβέρνηση την περσινή της αποτυχία να εξασφαλίσει την υποψηφιότητα του Αμβούργου για την Ολυμπιάδα του 2024. Ο Scholz, δεχόμενος εκ των υστέρων πυρά από κάθε κατεύθυνση εντός και εκτός του κόμματός του, υποχρεώθηκε σε δημόσια απολογία, τονίζοντας ότι ή αστυνομία με επικεφαλής τον (γνωστό για τη σκληρή του στάση, με βάση την οποία του αποδόθηκε και το ηγετικό πόστο) Dudde έδωσε τον καλύτερό της εαυτό – πράγμα που ισχύει: 20.000 αστυνομικοί από όλη τη Γερμανία, που ωστόσο δε φάνηκαν να αρκούν για να αναχαιτίσουν τις εξελίξεις (ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι στο ιστορικό G8 του Heiligendamm το 2007 οι αστυνομικές δυνάμεις αριθμούσαν  τις 17.000). Η αποτυχία της τοπικής κυβέρνησης να εγγυηθεί  την ομαλότητα αφενός, και η περιθωριοποίηση του Die Linke με πρόφαση  τον γνωστό λόγο περί συμπάθειaς του κόμματος προς τις βίαιες πρακτικές και τους φορείς αυτών, φαίνεται να ευνοούν προσωρινά κυρίως τη Μέρκελ και το CDU ενόψει των εκλογών του Οκτώβρη.

Όσον αφορά την καταστολή στη διάρκεια των κινητοποιήσεων, οι δικηγόροι της νομικής βοήθειας αναφέρουν πολυάριθμες δικαιωματικές παραβιάσεις: η αστυνομία δεν έδινε στους προσαχθέντες διαδηλωτές το πραγματικό νούμερο της νομικής βοήθειας, οι συνθήκες κράτησης ήταν απάνθρωπες (περιορισμένη χωρητικότητα, απουσία κλινών, αραιή σίτιση και μη πρόσβαση σε τουαλέτες). Για τις “ανάγκες” των ημερών, στήθηκαν ειδικά κρατητήρια στο Neuland (νότια της πόλης) στη θέση ενός μέχρι πρότινος καταλύματος προσφύγων,  με τα έξοδα ανέγερσης να πλησιάζουν τα 5εκ., ενώ δίπλα στα κρατητήρια στήθηκε δικαστήριο για άμεση εκδίκαση χωρίς παρουσία συνήγορου. Σε 40 περίπου δημοσιογράφους αφαιρέθηκε η άδεια κάλυψης των γεγονότων ύστερα από βίαιη αντιμετώπισή τους από τις δυνάμεις καταστολής. Παράλληλα, κάτοικοι αναφέρουν ότι ταλαιπωρήθηκαν όλη τη βδομάδα με αποκλεισμούς από τις γειτονιές τους, ενώ υπήρξαν και μαρτυρίες για ρατσιστικά επεισόδια με ξυλοδαρμούς περαστικών που φαίνονταν ύποπτοι ως μη “biodeutsch” (μη έχοντες τα στερεοτυπικά γερμανικά χαρακτηριστικά). Πάντως, οι ίδιοι οι διαδηλωτές και οι διαδηλώτριες αναφέρουν ότι η αναίτια κλιμάκωση από τη μεριά της αστυνομίας στην πρώτη κινητοποίηση της Πέμπτης (Welcome to Hell) καθόρισε λίγο πολύ και τη στάση των πρώτων: η αίσθηση ότι “όλο το Αμβούργο μισεί την αστυνομία” διαχύθηκε στους δρόμους της πόλης τις αμέσως επόμενες ώρες, με την εικόνα των οδοφραγμάτων δίπλα σε μπαρ που συνέχιζαν κανονικά τη λειτουργία τους να αποτελεί μια από τις κυρίαρχες μνήμες όσων βρέθηκαν γύρω.

Για έναν πιο ευρύ απολογισμό των κινητοποιήσεων παραθέτουμε το κείμενο απολογισμού της συλλογικότητας umsGanze!, μοιραζόμενες/οι σε μεγάλο βαθμό τη πεποίθησή τους ότι στο Αμβούργο προβλήθηκαν εικόνες από  το μέλλον.

(Ακολουθεί η μετάφραση)

Χαιρετισμός από το μέλλον | Ανακοίνωση της συμμαχίας …ums Ganze! για τα γεγονότα γύρω από το G20 στο Αμβούργο

Δεν είναι ότι δεν το προσπάθησαν: oι “Υπηρεσίες Ασφαλείας” και το πολιτικό κατεστημένο προέβησαν σε μια δίχως προηγούμενο κινητοποίηση κάθε κατασταλτικού και ιδεολογικού μηχανισμού που διαθέτει το αστικοδημοκρατικό κράτος προκειμένου να καταπνίξουν τις κινητοποιήσεις και να κρατήσουν την κατάσταση υπό έλεγχο. Πρώτα με τον μιντιακό εκφοβισμό, την απαγόρευση εισόδου, των camps των διαδηλωτών και των συγκεντρώσεων, με το αστυνομικό πραξικόπημα εναντίον της δικαιοσύνης, τη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, τη διάσπαση των κινητοποιήσεων από τους Πράσινους, οι οποίοι διοργάνωσαν στη διάρκεια της Συνόδου συγκέντρωση που δεν τασσόταν ξεκάθαρα εναντίον της Συνόδου, ενώ καλούσαν σε “επίδειξη ανεκτικής στάσης” για “τον τρόπο ζωής μας”.

Έπειτα, στη διάρκεια της Συνόδου, σχεδόν 20.000 αστυνομικοί με επικεφαλής της επιχείρησης τον ταγμένο σαδιστή Dudde, δεκάδες αύρες, τεθωρακισμένα, άλογα και σκυλιά, ελικόπτερα και ειδικοί κομμάντο με βαρύ οπλισμό, προέβησαν σε ωμότητες εναντίον των αριστερών κατασκηνωτών-τριών, των αυτόνομων διαδηλωτών-τριών, των κατοίκων, των δημοσιογράφων, των καθιστικών διαμαρτυριών των προσφύγων και οδήγησαν σε βαρύ τραυματισμό δεκάδες διαδηλωτές-τριες πριν καν αρχίσει η Σύνοδος – αποτελεί δε θαύμα, ότι δε σημειώθηκαν θάνατοι.

Με άλλα λόγια: η επιχείρηση της αστυνομίας στη Σύνοδο των G20 αποτέλεσε πράγματι “αντιπροσωπευτική εικόνα της σύγχρονης αστυνομικής δουλειάς” (Άντι Γκρότε, SPD), η οποία μας καθιστά ευθέως θεατές της αυταρχικής στροφής του νεοφιλελευθερισμού στην καρδιά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Μόνο που όλα αυτά δε βοήθησαν πολύ.

Ενώ ο Υπουργός Εσωτερικών του Αμβούργου είχε δηλώσει ότι κάθε είδους στράτευση θα “κοπεί από τη ρίζα”, ο κόσμος εξέφραζε την οργή του επί ώρες – κι αυτό με ενεργή συμμετοχή και χαρά που είχαμε πολύ καιρό να δούμε. Ενώ ανακοίνωνε ότι δε θα γίνουν ανεκτά τα “απαγορευμένα σύμβολα”, προκειμένου να γίνει αρεστός [και] στον συνεργάτη του στις επαναπροωθήσεις προσφύγων άψογο δημοκράτη Ερντογάν, μια τεράστια σημαία του PKK έκανε επί ώρες τον γύρο του κέντρου της πόλης.

Eνώ οι κυρίαρχοι απέτρεπαν έντονα τη συναναστροφή με τη ριζοσπαστική αριστερά, ήρθαν “παρά και λόγω” των ταραχών της Παρασκευής πάνω από 80.000 άνθρωποι στην τελευταία πορεία του Σαββάτου. Εντωμεταξύ, στην κυβερνητική πορεία παρευρέθηκαν λιγότεροι από 5.000 άνθρωποι. Κι ενώ η λειτουργία του σημαντικότερου γερμανικού λιμανιού έπρεπε να είναι “κάθε ώρα και στιγμή εγγυημένη”, η εταιρεία εκμετάλλευσης χρειάστηκε τελικά σχεδόν τρεις μέρες προκειμένου να αντιμετωπίσει το “μποτιλιάρισμα που δημιουργήθηκε λόγω του αποκλεισμού από τους διαδηλωτές-τριες”. Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει με την απαρίθμηση, το ουσιώδες είναι ωστόσο το εξής: η στρατηγική διάσπασης των διαδηλωτών διαμέσου της μερικής ενσωμάτωσής τους και της προσπάθειας περιθωριοποίησης των πιο ριζοσπαστικών κομματιών μέσω της ποινικοποίησής τους από τη δεξιά Γερουσία του SPD απέτυχε. Το σπιράλ κλιμάκωσης εκ μέρους της ηγεσίας της αστυνομίας στο πλαίσιο της κατάστασης εξαίρεσης, που η ίδια με θέρμη και επί ημέρες ανακήρυττε, απέτυχε παταγωδώς. Διαφαίνεται εν προκειμένω κι η επιτυχία παλαιότερων κινημάτων στο Αμβούργο, η οποία εκφράστηκε στο αγαπημένο σλόγκαν “ολόκληρο το Αμβούργο μισεί την αστυνομία”. Mέσα από την πολυχρωμία των μορφών δράσης κατέστη δυνατό, τουλάχιστον προσωρινά, να τεθεί στην ημερήσια διάταξη της παγκόσμιας δημοσιότητας μια τρίτη επιλογή, αυτή της ανάδειξης μιας αντίφασης που ξεπερνά τα εθνικά σύνορα, ενάντια στη σκηνοθετημένη αναμέτρηση μεταξύ του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού και της εθνικιστικής κατρακύλας. Πρόκειται για κάτι παραπάνω από μια απλή νίκη τακτικής, διότι ταυτόχρονα κλονίστηκε η υποκριτική σκηνοθέτηση της παγκόσμιας πρωταθλήτριας στις εξαγωγές Γερμανίας ως “καταφύγιου του Λόγου και της Δημοκρατίας”.

Οι διαφορετικές μορφές δράσης αλληλοσυμπληρώθηκαν μεταξύ τους, ακόμα κι αν κάποιοι δυσκολεύονται να το δηλώσουν ανοιχτά. Διότι χωρίς τις στρατευμένες δράσεις σε άλλα σημεία, οι οποίες δέσμευσαν μεγάλα κομμάτια της αστυνομίας, δε θα σημείωναν σχετική επιτυχία ούτε η “τακτική των πέντε δακτύλων” [μέθοδος παράκαμψης των αστυνομικών μπλοκ που εγκαινιάστηκε στο G8 του Heiligendamm το 2007], ούτε ο αποκλεισμός του λιμανιού. Οι ποικίλες δράσεις, όπως ο αποκλεισμός των συμμετεχόντων στη Σύνοδο, η εκπαιδευτική απεργία κι ο αποκλεισμός του λιμανιού, συνέβαλαν πραγματικά στη δημιουργία της εικόνας ενός Αμβούργου σε απεργία (#HamburgCityStrike), στην οποία διακυβεύονται πολλά παραπάνω από τον κλυδωνισμό του φράχτη της εξουσίας: η κριτική της καπιταλιστικής κυριαρχίας συλλήβδην. Όσον αφορά στη δική μας δράση, μπορούμε να πούμε ότι η διοργάνωση και διοίκηση (Logistik) μιας κοινωνίας στην οποία πνίγονται άνθρωποι, ενώ τα εμπορεύματα επιτρέπεται να διακινούνται ελεύθερα, όχι απλώς αρμόζει να μπλοκαριστεί, αλλά, ευτυχώς, μπορεί κιόλας να μπλοκαριστεί. Το ερώτημα του ποιος θα είναι ο χαρακτήρας της αντικαπιταλιστικής πρακτικής, η οποία εδράζει σ’αυτήν την εμπειρία και διακόπτει όχι απλώς συμβολικά τη διοργάνωση και διοίκηση του κεφαλαίου, θα συζητηθεί το επόμενο διάστημα. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε όλους και όλες εκείνους κι εκείνες τους φίλους και τις φίλες που βρίσκονται ακόμα υπό κράτηση ή στο νοσοκομείο: έχετε την αμέριστη συμπαράστασή μας.

Βέβαια, κι αυτή τη φορά υπήρχαν στην αρχή εδώ κι εκεί παλαβοί, οι οποίοι αντί της κριτικής στον καπιταλισμό προτιμούν να διαδίδουν αντιδραστικές εικόνες κατασκευασμένων εχθρών και αντισημιτικές θεωρίες συνωμοσίας, ωστόσο δεν άφησαν το στίγμα τους στις κινητοποιήσεις – και χάρη στην παρουσία της ριζοσπαστικής αριστεράς. Aντιθέτως: σε ό,τι αφορά τη συντριβή με αντικαπιταλιστικό μετωπικό πρόσημο της εθνικιστικής συγκολλητικής ουσίας, που συνέχει με μοναδικό τρόπο αυτήν την κοινωνία, η μικρή “εξέγερση του Αμβούργου” ήταν ένα βήμα μπροστά. Αυτό ισχύει ακόμα κι αν στη διάρκεια των στρατευμένων δράσεων έλαβαν χώρα μάτσο πρακτικές: το νόημα του εμπρησμού ενός μικρού ΙΧ και της διακινδύνευσης των αμέτοχων παραμένει σε μας ακατανόητο, θα πρέπει να υποβληθούν σε κριτική οι πρακτικές αυτές. Η άνευ νοήματος κλιμάκωση της κοινωνικής σύγκρουσης δεν αποτελεί στόχο της ριζοσπαστικής αριστεράς, διότι καταλήγει στη γνωστή φαντασίωση μιας κορύφωσης εύκολα ικανοποιήσιμης με μερικές εικόνες βίας. Όποιος-α δεν μπορεί να διανοηθεί τίποτα πέρα από την αποκτήνωση της σύγκρουσης, έχει ήδη αυτοτεθεί για τα καλά εκτός κοινωνίας. Στο τέλος της ημέρας, κάθε μάχη αποβαίνει τόσο αποτελεσματική, όσο η κοινωνική οργάνωση και η ιζηματοποίησή της στην καθημερινότητα, η οποία ξεπροβάλει στο βάθος. Το Αμβούργο το επιβεβαίωσε αυτό. Ωστόσο: όταν η κοινωνική σύγκρουση φτάνει στους δρόμους, δεν εκτυλίσσεται βάσει διδακτικών εγχειριδίων πολιτικής, κι αυτό ισχύει τόσο περισσότερο, όσο – όπως συνέβη στη γειτονιά Σάντσε του Αμβούργου το βράδυ της Παρασκευής – η πολιτική στράτευση μεταφράζεται σε κοινωνικό συμβάν. Αυτό σημαίνει το εξής: όταν τα παιδιά της γειτονιάς από κοινού με ακτιβιστές-τριες από ολόκληρη την Ευρώπη δείχνουν στους μπάτσους που τους ταλαιπωρούν αμφότερους ότι το φύλλο μπορεί να γυρίσει – έστω για μερικές ώρες –, όταν το υψηλά εξοπλισμένο κράτος ασφαλείας χάνει προσωρινά τον έλεγχο, αυτό είναι καλό κι όχι κακό. Η ελπίδα αποτελούσε ανέκαθεν προϊόν εξέγερσης, ποτέ δε δόθηκε έγκριση από τα πάνω γι’αυτήν. Το ερώτημα του πώς “κάτι τέτοιο” θα αποφευχθεί μελλοντικά και του πώς τα κινήματα θα διαμορφωθούν κατά το δυνατόν αποστειρωμένα, το αφήνουμε ευχαρίστως στη διάθεση των γραφειοκρατών του ενυπάρχοντος εκατέρωθεν των οδοφραγμάτων. Διότι το απορίας άξιο δεν είναι τόσο ότι σημειώνονται συγκρούσεις, όσο το ότι αυτές είναι εξαιρετικά σπάνιες σε σχέση με την επικρατούσα παράνοια. Και παρά τις ορισμένες αστόχαστες πρακτικές, οι δράσεις στο Αμβούργο έδειξαν στο κάτω κάτω ότι μπορούν να προσανατολιστούν εναντίον αυτών που πρέπει.

Τα κροκοδείλια δάκρυα των Μέσων εκείνων που κατά τα άλλα με κάθε ευκαιρία συκοφαντούν τα υποτιθέμενα “ασόσιαλ κατώτερα κοινωνικά στρώματα” και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους που στα καμμένα ποδήλατα συγκαταλέγεται και το ποδήλατο ενός πολίτη που λαμβάνει Hartz IV [κοινωνικό επίδομα] ή το αυτοκίνητο μιας συνταξιούχου, δεν είναι παρά ένα κακό αστείο. Παρόλα αυτά,η ριζοσπαστική αριστερά, αντί να διανέμει σημειώματα για το είδος της “σωστής διαμαρτυρίας”, θα πρέπει να διερωτηθεί σε ποιον απευθύνεται: στους φρόνιμους πολίτες και τις θεραπαινίδες της αστυνομίας, που ανυπομονούσαν την Κυριακή μέσα στη δίνη των φλας να ξαναβάλουν τους κάδους απορριμάτων που μετατοπίστηκαν κατά τις συγκρούσεις στη θέση τους; Ή στους δεκάδες χιλιάδες που με ποικίλους τρόπους κατέστησαν σαφές ότι δε θα υποκύψουν στο μονοπώλιο της βίας;

Δε θα πρέπει να μας προκαλεί ανησυχία το γεγονός ότι μερικοί μικροαστοί-ες στα αριστερά κόμματα και τις ΜΚΟ έσπευσαν να αποστασιοποιηθούν. Ακριβώς γι’αυτό πληρώνονται, για να μην κατανοούν ότι “οι αξιόποινες πράξεις” μπορούν να αποτελέσουν μέσο διαμαρτυρίας των αδύναμων. Όσοι και όσες απ’ αυτούς που εισπράττουν παχυλούς μισθούς για να κάθονται σε τηλεοπτικά προγράμματα συζητήσεων, ενόσω άλλοι κι άλλες υφίστανται ξυλοδαρμούς χωρίς να προσβλέπουν σε αντάλλαγμα, αναμένουν “σεβασμό”, το κάνουν άσκοπα. Ακόμα κι όταν αναφέρουν ότι η “κοινωνική ειρήνη” έχει προ πολλού διαρραγεί: δεν πρόκειται να κουνηθούν, παρά μόνο όταν γίνουμε τόσο δυνατοί και δυνατές, ώστε να υποχρεωθούν. Το ίδιο ισχύει και για τις παραληρηματικές αντιδράσεις των πολιτικών της ομοσπονδίας, που τονίζουν πόσο τους σόκαραν τα επεισόδια με το να σχετικοποιούν τον εθνικοσοσιαλισμό και να εξαπολύουν παράλογες κατηγορίες για τρομοκρατία. Τίποτε από αυτά δεν είναι αθώο: αναδεικνύει τη δεξιά στροφή μιας κοινωνίας, η οποία στη θέα ενός φλεγόμενου αμαξιού υποκύπτει σε συλλογική υστερία, ανέχεται όμως με το παραπάνω να βλέπει χιλιάδες ανθρώπους να πεθαίνουν με άθλιο τρόπο ακριβώς μπροστά από τα σύνορά της. Όλος αυτός ο λόγος περί αγανάκτησης ενισχύει εκτός των άλλων τον εσωτερικό εξοπλισμό, ο οποίος ξεκινάει με συνειδητές ψευδείς δηλώσεις της αστυνομίας και έκκληση για δυσφήμιση και παρόξυνση εναντίον των αριστερών χώρων εκ μέρους των δημοσιογραφικών φυλλάδων, δε θα σταματήσει εκεί. Οι πιέσεις για τροποποίηση του νόμου και για ειδικές επιτροπές είναι ήδη στα σκαριά και θα αποτελούσε έκπληξη, εάν οι ηττημένοι της αστυνομίας και της της μυστικής υπηρεσίας δεν προσπαθούσαν πριν τις ομοσπονδιακές εκλογές να εκδικηθούν για την ήττα τους αριστερούς και τις αριστερές με σειρά δικών και έρευνες σε σπίτια. Η πορεία προς τον αυταρχισμό δεν ξεκινάει όμως με τα επεισόδια, τα τελευταία καθιστούν απλώς σαφές την απόσταση που χωρίζει το αστικό πολιτικό κέντρο από τους δικούς του κανόνες και τα θεμελιώδη δικαιώματα. Το σίγουρο είναι σε κάθε περίπτωση ότι η απάντηση στη δεξιά στροφή δε θα είναι η προσαρμογή σε αυτή.

Εν ολίγοις, ήδη πριν από τη Σύνοδο Κορυφής δεν τέθηκε από μεριάς μας το ερώτημα του αν είναι σωστό να σπάσουμε την ταφική σιγή στην καρδιά του υπό κρίση ευρωπαϊκού καθεστώτος. Το ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό, το απέδειξαν στην πράξη οι κινητοποιήσεις για το G20. Το μόνο σίγουρο είναι, ωστόσο, το εξής: οι καιροί γίνονται πιο χαλεποί κι η πόλωση εντείνεται. Ως κριτικοί της κοινωνίας γνωρίζουμε ωστόσο ότι: Theonlywayoutis – through.