Στις 18 Μάρτη, στον ένα χρόνο από τη συμφωνία της ντροπής ΕΕ-Τουρκίας, κινήματα από όλη την Ευρώπη δίνουν αγωνιστικό ραντεβού ενάντια στον ρατσισμό και τη στοχοποίηση προσφύγων και μεταναστών, για την κατάργηση της συμφωνίας της ντροπής ΕΕ-Τουρκίας, για να ανοίξουν τα σύνορα σε πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες, για να φιλοξενηθούν αξιοπρεπώς οι πρόσφυγες μέσα στον οικιστικό ιστό, για ίσα δικαιώματα και αξιοπρέπεια για όλες και όλους.
Το k-lab συμμετέχοντας στην πρωτοβουλία 18Μ και τις κινητοποιήσεις θέλει να φιλοξενήσει στο διαδικτυακό του χώρο κείμενα, αναλύσεις, σχολιασμούς και εμπειρίες από συλλογικότητες, κοινωνικά κινήματα, πρωτοβουλίες και αγωνιστές-τριες που εμπλέκονται λιγότερο ή περισσότερο στο αντιρατσιστικό κίνημα.
Σήμερα φιλοξενούμε το άρθρο των βάσκων συντρόφων και αλληλέγγυων στο ελληνικό αντιρατσιστικό κίνημα Bego Huarte & Mikel Zuluaga που δημοσιεύεται ταυτόχρονα και στο νέο Δελτίο Θυέλλης που κυκλοφορεί.
Κάναμε πολλές διαδρομές και πολλά πισωγυρίσματα αγγίζοντας πάντα τα όρια του συστήματος, της αγάπης, του πάθους για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο όμως είναι ελάχιστες οι φορές που συναντηθήκαμε με μια αρχέγονη αλληλεγγύη όπως αυτή που γεννήθηκε όταν μας συλλάβανε στην Ηγουμενίτσα ενώ προσπαθούσαμε να περάσουμε τα σύνορα μαζί με οκτώ πρόσφυγες.
Η αλληλεγγύη είναι πάντα αμοιβαία. Μετά τη σύλληψη, η αλληλεγγύη που είχαμε προσφέρει κάνει μια πλήρη στροφή, μέσα σε μόλις δύο ώρες, και οι πρόσφυγες που απελευθερώνονται προσφέρουν σ’ εμάς την αλληλεγγύη τους εκφράζοντας την επιθυμία να παραμείνουν μαζί μας, κίνηση γεμάτη αγάπη και συντροφικότητα. Δύο ευρωπαίοι αλληλέγγυοι στηρίζονται από τους αλληλέγγυους πρόσφυγες.
Αλληλεγγύη είναι η χωρίς όρους υπεράσπιση σε καταστάσεις κοινής στράτευσης. Μετά τη σύλληψη ζήσαμε δυσάρεστες καταστάσεις όμως η στήριξη που νοιώσαμε στην Ηγουμενίτσα υπήρξε καθοριστική για να μετατρέψει τη θλίψη σε ικανοποίηση. Η αποφασιστική παρουσία της δικηγόρου από την πρώτη μέρα, η υποδοχή των αλληλέγγυων έξω από το δικαστικό μέγαρο, η αγάπη των προσφύγων και κυρίως η συνεισφορά των “compas” του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα μας έκαναν να νοιώσουμε πως δεν ήμασταν μόνοι. Και αυτή είναι η πρώτη νίκη οποιασδήποτε μάχης: να μην μένεις μόνος.
Η αλληλεγγύη συμβαδίζει με αλυσιδωτούς συναισθηματικούς δεσμούς. Το City Plaza αποτελεί το παράδειγμα αλληλεγγύης των συναισθηματικών δεσμών. Η υποδοχή που μας επιφύλαξαν μετά τη σύλληψη, εκείνο το βράδυ της 31ης του Δεκέμβρη, υπήρξε οντολογική. Είναι η στιγμή που αξίζει τον κόπο να λέγεσαι άνθρωπος.
Αλληλεγγύη: η πολιτική στις καλύτερες στιγμές της. Η στάση των οργανώσεων της ελληνικής αριστεράς στην προσπάθεια να ξεπεράσουν τις διαφορές τους υπέρ της αλληλεγγύης αποτελεί σημαντικό δείγμα του πως οικοδομείται ο διεθνισμός.
Το δικαίωμα στην ανυπακοή για την αλληλεγγύη. Είμαστε στην πλευρά των από κάτω, αλληλέγγυοι με τους πρόσφυγες, και αυτή η συνθήκη καθορίζει την οπτική μας για τον ελεύθερο κόσμο· αλληλεγγύη που μετατρέπεται σε ανυπακοή ενάντια στις κυβερνήσεις μας από τη στιγμή που δεν τηρούν ούτε στο ελάχιστο τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Αλληλεγγύη στην αλληλεγγύη. Γίναμε αποδέκτες πληθώρας εκφράσεων αλληλεγγύης λόγω της αλληλεγγύης μας στους πρόσφυγες. Εκατοντάδες τηλεφωνήματα, συνεντεύξεις, ομιλίες. Στα στέκια, στους δρόμους, στις ταβέρνες όλος ο κόσμος μας επαναλαμβάνει το ίδιο: Ευχαριστούμε που αντιπροσωπεύετε τον αγώνα ενάντια στην καταισχύνη της Ευρώπης.
***
Μια αργή εξολόθρευση που μπορεί να συγκριθεί με τις πιο σκοτεινές σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητας – η μεγαλύτερη έξοδος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο– εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Εάν δεν αγωνιστούμε ενάντια σ’ αυτή τη βαρβαρότητα ο κόσμος θα γίνει πεδίο ανισοτήτων, ζόφου και βίας, ένας κόσμος χωρίς καρδιά.
Όμως, πως φτάσαμε ως εδώ;
Ο καπιταλισμός και η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του έχουν σημειώσει μια νίκη –προς το παρόν– και ανάμεσα στις πολλαπλές ταξικές εκφράσεις της που επιδιώκουν να μας επιβάλουν είναι ότι ένα μέρος του κόσμου δεν υπάρχει. Είναι ανύπαρκτο, όμως, κι εδώ είναι το παράδοξο, θέλει να υπάρξει. Ένα νομαδικό προλεταριάτο χώνεται αργά-αργά στα σπλάχνα της Δύσης μέσα από ένα σιωπηλό και άνισο αγώνα που εξελίσσεται καθημερινά στα σύνορα. Γλιστρούν κρυφά στις υποβαθμισμένες ζώνες των πόλεων δημιουργώντας στις περιφέρειες τις γειτονιές των νέων απόβλητων και περιθωριοποιημένων.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντί να επιλύσουν τις αιτίες υιοθετούν ως στρατηγική την τροφοδότηση του φόβου και του μίσους· από τη μια πλευρά μας τρομοκρατούν ωθώντας μας να πιστέψουμε ότι η κατάσταση αντιμετωπίζεται μόνο με περισσότερη ασφάλεια και από την άλλη μας δημιουργούν τάσεις να περάσουμε στη δική τους πλευρά. Μια πλευρά που για τους παρίες φαντάζει ελκυστική και ταυτόχρονα αλαζονική. Όταν στο τοπίο επεισέρχεται η απληστία και ο νεωτερισμός, όταν δεν υπάρχει χώρος για την ελπίδα ή όταν από παντού εισπράττουν υποτίμηση και απαξίωση, η απογοήτευση μετατρέπεται σε εξέγερση – ακόμα κι αν δεν εντάσσεται στο πλαίσιο της δικής μας οπτικής.
Η τιμωρητική επιθυμία σε συνδυασμό με την απογοήτευση αποτελεί τη γέννηση ή την αφορμή για την επιστροφή στον φονταμενταλισμό, τον ηρωισμό και την ικανοποίηση που γεννάται με την πρόκληση κακού στη Δύση, πολλών ατόμων που αγκαλιάζουν τον αποκαλούμενο τζιχαντισμό. Το θέαμα της βαρβαρότητάς του συντονίζεται περισσότερο με την ταπείνωση παρά με τη θρησκεία. Όμως η βαρβαρότητα δεν αποτελεί συνώνυμο του αποκαλούμενου τζιχαντισμού. Η Δύση σκοτώνει με βαρβαρότητα, με τρόπο άμεσο μέσω των πολέμων και έμμεσο μέσω της πείνας, σε αναλογία πολύ μεγαλύτερη. Αντιλαμβάνεται ένα μέρος της ανθρωπότητας ως ανθρώπινα όντα πολύ περισσότερο από κάποια άλλα· ένας νεκρός εδώ είναι καταστροφή, εκατό νεκροί εκεί είναι κάτι φυσιολογικό.
Στη Δύση, εν τω μεταξύ, ο σύγχρονος φασισμός αναγεννιέται χωρίζοντας τον κόσμο σε αναλώσιμους και απαραίτητους. Δεδομένης της υψηλής γεννητικότητας που σημειώνεται στον πλανήτη, ψιθυρίζουν μέσα από τα δόντια τους, ότι είναι μέχρι και οικολογικός ο αποκλεισμός των αναλώσιμων. Η υψηλή γεννητικότητα στην Αφρική, για παράδειγμα, εξουδετερώνεται με την πείνα, τις φυλετικές διαμάχες ή τους πολέμους για τα πολύτιμα ορυκτά. Δεν έχει σημασία εάν πεθαίνουν ή σκοτώνονται, εξοπλίζουν λοιπόν κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις, σκοτώνουν μέσω της πείνας εκατομμύρια ανθρώπους, κλείνουν τα σύνορα και αφήνουν χιλιάδες να πεθάνουν για τον απλό λόγο ότι διέσχισαν μια γραμμή.
Ο νεοφασισμός και ο νεοφιλελευθερισμός –με τις διαφορές τους– συγκλίνουν στο να καταγράψουν στο υποσυνείδητό μας ότι ο «καπιταλιστικός πολιτισμός» είναι εκείνος που αντιπροσωπεύει την ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει άλλη οικονομία, δεν υπάρχει διαφορετική σκέψη, δεν υπάρχει περισσότερη δημοκρατία. Οτιδήποτε βγαίνει έξω από αυτό το πλαίσιο θα αντιμετωπίζεται με πόλεμο – στρατιωτικό, μιντιακό, δικαστικό, οικονομικό… Ταυτόχρονα προκαλούν φόβο για τον διαφορετικό, τον ξένο, τον περιθωριοποιημένο, τον άνθρωπο της περιφέρειας. Μιας περιφέρειας που εξεγείρεται όπως βλέπουμε να συμβαίνει στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού.
Ένα μέρος της ιστορίας της ανθρωπότητας γράφτηκε μέσα από τον τρόμο, τη σκλαβιά, το ρατσισμό, το φασισμό, τις δικτατορίες, τους πολέμους, την καταδίωξη… Μια μεγάλη καταστροφή στην οποία εναντιώθηκε το άλλο κομμάτι της ιστορίας, εκείνο που γιγαντώθηκε μέσα από την αλληλεγγύη, την εμπιστοσύνη και την τρυφερότητα ανάμεσα σε ανθρώπους και λαούς.
Από αυτόν τον παμπάλαιο, μικρό και κρυμμένο τόπο όπου ζούμε, που ονομάζεται Euskal Herria, Χώρα των Βάσκων, θέλουμε να κοιτάμε κατάματα αυτό το άλλο κομμάτι της ανθρωπότητας. Θέλουμε να συμβάλλουμε βάζοντας και τον δικό μας κόκκο άμμου σ’ αυτή την ακρογιαλιά που ονομάζεται αλληλεγγύη, λέξη που θέλουμε να περάσει από τη ρητορική στις πράξεις για να απελευθερώσουμε τον πλανήτη μας από τα σύνορα και την αδικία.
Παναγιώτης Αντωνίου
Θάνος Ανδρίτσος
Δαμιανός Κομματάς