Για μια διαφορετική επόμενη μέρα

Ας υποθέσουμε ότι τα φοβικά, πλην όμως αναγκαία, μέτρα χαλαρώνουν. Ο κορωνοϊός βρίσκεται σε ύφεση και σε λίγες μέρες έρχεται η «λύτρωση». Αναρωτιέμαι πως θα είναι η επόμενη μέρα στον δικό μας μικρο/μεγάκοσμο. Οι αποστάσεις θα έχουν μικρύνει, οι μάσκες και τα γάντια θα πεταχτούν –ο κίνδυνος μόλυνσης έχει πια περάσει. Όλοι αγκαλιασμένοι θ’ αντιμετωπίζουν τα μεγάλα προβλήματα: τη σχέση με τη φύση, τα όρια της επιστήμης, το περιεχόμενο της πολιτικής, τις αξίες ζωής, το νόημα του πολιτισμού.

Αναφέρομαι στον κόσμο της Αριστεράς. Το ΚΚΕ θα παίρνει άφοβα μέρος στις κοινές συγκεντρώσεις και πορείες, δίχως το φόβο της πολιτικής μόλυνσης. Το αυθόρμητο θα κυριαρχεί, ο λαός θα πάρει την υπόθεση (και του κόμματος;) στα χέρια του και τα κομματικά μέλη θα διαβαίνουν με τόλμη τον Ρουβίκωνα της κομματικής ευταξίας. Στους χώρους της μη κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς θ’ αναπτύσσεται ανοιχτή, ισότιμη, εγκάρδια συζήτηση. Η συμμετοχή συνεχώς θα ανεβαίνει και οι γόνιμες προτάσεις θα εναλλάσσονται ώστε να φτιάσουν τη νέα συνισταμένη της ελπίδας.

Κάποιοι, οι πιο τολμηροί, θα προτείνουν τη διάλυση των μαγαζιών –όχι να γίνουν πολυκαταστήματα ή περίπτερα- σε μεγάλες λαϊκές συνελεύσεις. Δεν θα δείχνει ο ένας τον άλλο με το δάχτυλο και δεν θ’ αναζητεί τη λύση στην ασφαλή περιοχή του ανέφικτου. Η άγνοια δεν θα είναι επιχείρημα, όπως λέει ο Σπινόζα, και η αυτάρεσκη γνώση δεν θα επιζητεί την αποκλειστικότητα. Ο πολιτικός κορωνοϊός –πιο μόνιμος από τον βιολογικό- θα δίνει τη θέση του σε ανοιχτούς  πολιτικούς ορίζοντες. Οι διασωληνωμένοι αριστεροί θα αναπνέουν ελεύθερα τον αέρα της κριτικής και τα νοσοκομεία του πολιτικού εγκλεισμού θ’ ανοίξουν τα παράθυρά τους. Μελλοντολογία θα πείτε. Όχι και τόσο απραγματοποίητη όμως.

Η Αριστερά έχει πολλές διαφορές με τον κορωνοϊό με μια πιο χαρακτηριστική:  Δεν είναι πάνδημη, τουλάχιστον ακόμη. Συγχωρήστε μου τη χιουμοριστική διάθεση. Εξάλλου το χιούμορ προϋποθέτει τον αυτοσαρκασμό, δηλαδή την αυτοκριτική χωρίς κοστούμι!