Everything changed

Πέρασαν 10 χρόνια, και μου φαίνονται διπλάσια.

Μεγαλώνουμε; Ίσως, αλλά περισσότερο απογοητευόμαστε.

Η γενιά του άρθρου 16, η τελευταία γενιά νεολαίας, που αναμετρήθηκε νικηφόρα με την διατήρηση κεκτημένων ενός αιώνα, η πρώτη γενιά μετά την μεταπολίτευση που προσπάθησε να φανταστεί και να υλοποιήσει μια διαφορετική ζωή. Να μην έχουμε αμφιβολία. ”Καλύτερη”, αλλά όχι με αστική νοηματοδότηση, αλλά με την επίγνωση του ”more is less”. Αγώνας, αλληλεγγύη, αποστροφή προς την μεσαία και μικρο-αστική μας προέλευση, ελευθερία.

Κερδίσαμε αλλά χάσαμε.

Κερδίσαμε την δημιουργία ενός νέου κύματος πολιτικοποίησης, που επηρέασε τους αμέσως επόμενους. Πόσοι-ες μαθητές εκείνης της περίοδου, έστρεψαν το βλέμμα προς το κίνημα, έγιναν κομμάτι του, ή αντίστοιχα πολιτικοποιήθηκαν άμεσα στα πανεπιστήμια, έχοντας αυτές τις εικόνες, αλλα και τις αφηγήσεις κατά νου; Θαρρώ οι περισσότεροι-ες.

Κερδίσαμε το αίσθημα της αυτοπεποίθησης. Μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα. Δίαολε, σταματήσαμε ένα νόμο-πλαίσιο και κάναμε κουρελόχαρτο μια ολόκληρη συνταγματική αναθεώρηση. Πήγαμε χρόνια πίσω ένα σχεδιασμό του αντιπάλου που ετοιμαζόταν μια ολόκληρη δεκαετία. Δεν το λες και λίγο.

Χασαμε όμως· Τον προσανατολισμό μας εν μέρει. Τη δυνατότητα του αιφνιδιασμού, εγκλωβιστήκαμε σε μια μανιέρα που δεν μπορεί να εφαρμόζεται χειμώνα -καλοκαίρι για 10 χρόνια.  Χάσαμε την ορμή μας, και την πολιτική δυναμική που δημιουργήσαμε. Εν τέλει χάσαμε ολοκληρωτικά σε πολιτικό επίπεδο, με αποτέλεσμα να μας πουλάνε κυβερνητικό-μνημονιακό  πνεύμα, οι τότε συμμετέχοντες.

Περίεργη η ζωή έτσι;

Όπως και να έχει, 10 χρόνια μετά, υπάρχει νοσταλγία.

Για το βλέμμα απόγνωσης των καθηγητών της Φαρμακευτικής Σχολής του Παν. Πατρών, που βγήκαν από τα εργαστήριά τους μετά από 25 χρόνια συνεχόμενης ,απρόσκοπτης λειτουργίας της σχολής.

Για τις συνελεύσεις, τους τσακωμούς, τα μπινελίκια με τους Κνίτες, το Ενιαία Πανεπιστημιακή που ήταν προυπόθεση να μην πει στο κοινό πλαίσιο για να ξεκινήσουμε να συζητάμε.

Για τα 20ώρα συντονιστικά (καλά όχι και τόσο)

Για την δημιουργία στις σχολές.

Για το αίσθημα του δίκαιου αγώνα.

Για το αίσθημα του νικηφόρου αγώνα.

Γιατί δεν φοβόμαστε πλέον.

Γιατί τότε μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Γιατί είχαμε σκοπό.

Και αν γίναμε 30, και αν άλλαξε η ζωή μας, και αν μας καίει τη σάρκα η ανάγκη για εργασία σε συνθήκες εργασιακού καννιβαλισμού, και αν φύγαν οι φίλοι μας, και αν τριγύρω όλα έχουν αλλάξει, χρειαζόμαστε στιγμές να νοιώσουμε και πάλι δυνατοί, μάλλον να νοιώσουμε και πάλι ζωντανοί.