Michelle Alexander: Δεν αρκεί να επιστρατεύουμε βία- περισσότερα απαιτούνται από μας!

H Michelle Alexander είναι ακτιβίστρια για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, συγγραφέας και καθηγήτρια Δικαίου. Έγινε ευρέως γνωστή το 2011 με το βιβλίο της The New Jim Crow: Mass Incarceration in the Age of Colorblindness, στο οποίο καταπιάνεται με τα φυλετικά ζητήματα, τις πρακτικές μαζικής φυλάκισης και την βιοπολιτική τους διάσταση στις ΗΠΑ. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε αρχικά στο προφίλ της στο Facebook και στη συνέχεια δημοσιεύτηκε στο http://www.alternet.org/activism/following-horrific-violence-something-more-required-us 

Μετάφραση: Αντώνης Φάρας

Δεν αρκεί να επιστρατεύουμε βία- περισσότερα απαιτούνται από μας!

Πάλεψα να βρω λέξεις  για να εκφράσω αυτά που σκέφτηκα και ένιωσα καθώς έβλεπα τα βίντεο του Alton Sterling και του Philando Castile να σκοτώνονται από την αστυνομία. Το βράδυ της Πέμπτης, ήθελα να πω κάτι που δεν έχει ειπωθεί εκατό φορές στο παρελθόν. Επιτέλους όμως κατάλαβα ότι δεν θα υπήρχε τίποτα να πούμε που δεν θα είχε ειπωθεί πριν. Καθώς ετοιμαζόμουν να γράψω για την διαχρονικότητα όλου αυτού, και να μοιραστώ κάποια σοφία που μας κληροδότησαν οι αγώνες των προηγούμενων εποχών, άκουσα στις ειδήσεις ότι 11 αστυνομικοί πυροβολήθηκαν στο Ντάλας, αρκετοί σκοτώθηκαν από πυρά ελεύθερων σκοπευτών. Τα δάχτυλά μου πάγωσαν στα πλήκτρα. Δεν μπόρεσα να  αφήσω τον εαυτό μου να ανακυκλώσει παλιές αλήθειες. Κάτι περισσότερο απαιτείται. Αλλά τι;

Νομίζω ότι όλοι γνωρίζουμε, κατά βάθος, ότι κάτι περισσότερο απαιτείται από εμάς τώρα. Αυτή η αλήθεια είναι δύσκολα αντιμετωπίσιμη επειδή είναι άβολη και βαθιά ανησυχητική. Και η σιωπή δεν αποτελεί επιλογή. Σε οποιαδήποτε δεδομένη ημέρα, υπάρχει πάντα κάτι που θα προτιμούσα να κάνω από το να αντιμετωπίσω το άσχημο, ρατσιστικό υπογάστριο της Αμερικής. Ξέρω ότι δεν είμαι μόνη. Αλλά ξέρω επίσης ότι οι οικογένειες των σκοτωμένων αξιωματικών, και οι οικογένειες όλων εκείνων που έχουν σκοτωθεί από την αστυνομία, δεν θα προτιμούσαν να παρευρίσκονται στις κηδείες τους. Και είμαι βέβαιη ότι πολλοί που αρνήθηκαν να μετακινούνται με φυλετικά διαχωρισμένα λεωφορεία στο Montgomery αφότου η Rosa Parks υπερασπίστηκε τον εαυτό της, επιθυμούσαν να μπορούσαν να πάρουν το λεωφορείο, αντί να περπατούν μίλια σε ένδειξη διαμαρτυρίας, μέρα με τη μέρα, για έναν ολόκληρο χρόνο. Αλλά ήξεραν ότι έπρεπε να περπατήσουν. Για να ερχόταν κάποτε η αλλαγή, επρόκειτο να χρειαστεί  να περπατήσουν. Και έτσι χρειάζεται να  κάνουμε και εμείς.

Το τι σημαίνει σήμερα να περπατάς θα είναι διαφορετικό για διαφορετικούς ανθρώπους και διαφορετικές ομάδες και σε διαφορετικούς τόπους. Αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνω κατά τους μήνες και τα χρόνια που έρχονται για να περπατήσω το δρόμο μου με μεγαλύτερο θάρρος. Είναι ένα ερώτημα που απαιτεί κάποιο χρόνο και προβληματισμό. Ελπίζω να είναι ένα κοινό ερώτημα όλων μας.

Τα τελευταία χρόνια, έχω καταλήξει να πιστεύω ότι η πραγματικά μετασχηματιστική αλλαγή εξαρτάται περισσότερο από τη στοχαστική δημιουργία νέων τρόπων ύπαρξης από ότι σε αντανακλαστικές αντιδράσεις στο παλιό. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πολύ, πολύ παλιό. Έχουμε κάποιες συνήθειες ανταπόκρισης σε αυτό το γνωστό πόνο και τραύμα που δεν μας εξυπηρετούν καλά. Από πολλές απόψεις, είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι έχουμε αντέξει τόσα πολλά. Εμπνέομαι παρά πολύ, ξανά και ξανά από το όμορφο, λαμπερό και τολμηρό ακτιβισμό που εκτυλίσσεται σε όλη τη χώρα. Ωστόσο, γνωρίζω ότι χρειάζεται να γίνουν περισσότερα από καθαρά αντιδραστική διαμαρτυρία και πολιτικές. Πρέπει να συμβεί μια βαθιά αλλαγή στην συλλογική μας συνείδηση, μια αλλαγή που καθιστά δυνατή μια νέα Αμερική.

Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το ποινικό μας σύστημα μπορεί να “επιδιορθωθεί” από έξυπνους ανθρώπους και έξυπνες πολιτικές. Και ο πρόεδρος Ομπάμα φαίνεται να πιστεύει το ίδιο. Πρότεινε χθες ότι οι σχέσεις αστυνομίας-κοινοτήτων μπορούν να βελτιωθούν ουσιαστικά από μια ειδική ομάδα που δημιουργήθηκε το περασμένο έτος. Ναι, μια ομάδα εργασίας! Συνήθιζα να σκέφτομαι έτσι. Δεν το κάνω πια. Εγώ δεν πιστεύω πλέον ότι μπορούμε να «διορθώσουμε» την αστυνομία, όπως και ότι η αστυνομία είναι οτιδήποτε άλλο πέρα από έναν καθρέφτη που αντανακλά πίσω σε μας την αληθινή φύση της δημοκρατίας μας. Δεν μπορούμε να «διορθώσουμε» την αστυνομία χωρίς μια επανάσταση αξιών και ριζική αλλαγή στη βασική δομή της κοινωνίας μας. Φυσικά σημαντικές αλλαγές πολιτικής μπορούν και πρέπει να γίνουν για τη βελτίωση των αστυνομικών πρακτικών. Αλλά αν στα σοβαρά εννοούμε ότι θέλουμε ειρήνευση των αστυνομικών δυνάμεων- και όχι ένα εγχώριο στρατό σε πόλεμο με τους δικούς του ανθρώπους – πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας για το ποιον στη πραγματικότητα εξυπηρετεί και προστατεύει η δημοκρατία μας.

Σκεφτείτε το εξής: O Philando Καστίλλης είχε σταματήθει 31 φορές και χρεωθεί με περισσότερα από 60 παραβιάσεις μικρής κλίμακας – με αποτέλεσμα χιλιάδες δολάρια σε πρόστιμα – πριν από την τελευταία, μοιραία συνάντησή του με την αστυνομία.

Ο Alton Sterling συνελήφθη επειδή αγωνιζόταν να τα βγάλει πέρα πουλώντας CDs. Δεν μπορούσε να απασχοληθεί νόμιμα λόγω του ποινικού του μητρώου. Η πράξη επιβίωσης του αντιμετωπίστηκε από την αστυνομία ως μείζον έγκλημα, προφανώς κολάσιμη με θάνατο.

Πόσοι άνθρωποι της Wall Street έχουν συλληφθεί για τα μεγάλα και μικρά εγκλήματά τους – εγκλήματα της απληστίας και της απάτης που σχεδόν χρεοκόπησε την παγκόσμια οικονομία και κατέστρεψε το μέλλον εκατομμύριων οικογένειων; Πόσοι πολιτικοί έχουν διωχθεί για τη λήψη εκατομμύριων δολαρίων από ιδιωτικές φυλακές, συνδικάτα δεσμοφυλάκων, φαρμακευτικές εταιρείες, εταιρείες πετρελαίου, καπνοβιομηχανίες, την Εθνική Ένωση για την Οπλοχρησία (NRA) και  τράπεζες της  Wall Street ώστε να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για αυτούς – να μας σκοτώνουν μαλακά; Ω, όμως ναι, το να παίρνεις  εκατομμύρια από τέτοιους τύπους δεν είναι καν ένα έγκλημα. Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι το κάνουν καθημερινά. Ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα χρηματοδοτείται από πλούσια ιδιωτικά συμφέροντα που αγοράζουν πολιτικούς ώστε να φροντίζουν οι κανόνες να γράφονται υπέρ τους. Αλλά το να πουλάς CD ή χύμα τσιγάρα; Στην Αμερική, αυτό αντιμετωπίζεται ως ένα σοβαρό έγκλημα, ειδικά αν είσαι μαύρος. Για την εν λόγω πράξη επιβίωσης, μπορεί φας ξύλο, να  πνίγεις έως θανάτου ή να πυροβοληθείς από απόσταση επαφής. Ολόκληρο το σύστημα διακυβέρνησής μας έχει σχεδιαστεί για να προστατεύει και να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πιο ισχυρών, ενόσω  τιμωρεί, ελέγχει και εκμεταλλεύεται τους λιγότερο ευνοημένους.

Αυτό δεν είναι υπερβολή. Και ούτε νέο είναι. Το  νέο είναι ότι αυτή τη στιγμή, παρακολουθούμε όλα αυτά από το  YouTube και το Facebook, σε live streaming , καθώς οι φανταστικοί μας «επικίνδυνοι εγκληματίες» εξολοθρεύονται . Πριν από πενήντα χρόνια, η χώρα μας αναγκάστηκε να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη, όταν τα τηλεοπτικά κανάλια μετέδωσαν τη Ματωμένη Κυριακή, την ημέρα που πολιτειακοί  στρατιώτες και οι αξιωματικοί ενός σερίφη επιτέθηκαν βάναυσα σε ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων  που διαδήλωναν  στη Selma για τα δικαιώματα ψήφου. Αυτές οι τρομακτικές εικόνες, μεταξύ άλλων, βοήθησαν να στρέψουν την κοινή γνώμη στην υποστήριξη του Κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων. Ίσως οι εικόνες που έχουμε δει τις τελευταίες ημέρες θα κάνουν κάποια διαφορά. Αξίζει να θυμόμαστε, όμως, ότι καμία από τις φρικιαστικές εικόνες από την εποχή που επικρατούσε το καθεστώς του Jim Crow ^σ.1Σύνολο τοπικών και πολιτειακών νόμων στις πολιτείες του Νότου, που εισήχθηκαν μετά το τέλος του Αμερικανικού Εμφυλίου. Υπαγόρευαν νομικά τον φυλετικό διαχωρισμό στις πρώην Ομοσπονδιακές πολιτείες και επέβαλλαν το στάτους «ξεχωριστοί μα ίσοι» για τους Αφροαμερικάνους, θεσμοθετώντας έτσι την «υπεροχή» των λευκών. Στη πράξη οι νόμοι αυτοί διατηρούσαν τις φυλετικές διακρίσεις παρά τη κατάργηση της δουλείας και το ευρύτερο  ευνοϊκό μετεμφυλιακό νομικά πλαίσιο για τα κοινωνικά δικαιώματα. Βάσει αυτών δημιουργήθηκαν σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες, λεωφορεία και ολόκληρες γειτονιές ή πόλεις λευκών και μαύρων. Καταργήθηκαν μόλις το 1965. θα είχε αλλάξει τίποτα, αν δεν υπήρχε ένα στρατηγικά προσανατολισμένο, θαρραλέο κίνημα, αποφασισμένο να αμφισβητήσει ένα βαθιά ριζωμένο σύστημα φυλετικού και κοινωνικού ελέγχου.

Αυτό το έθνος ιδρύθηκε στην ιδέα ότι ορισμένες ζωές δεν έχουν σημασία. Ελευθερία και δικαιοσύνη για κάποιους, όχι όλους ^σ.2Η φράση «Liberty and Justice for all» περιλαμβάνεται στον Όρκο στην Σημαία των HΠΑ, ο οποίος συντέθηκε το 1887. Η συγγραφέας αμφισβητεί ότι η ελευθερία και δικαιοσύνη για όλους ήταν ποτέ επιδίωξη του Αμερικανικού κράτους, λόγω των φυλετικών διαχωρισμών που υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν.. Αυτό είναι το θεμέλιο. Ναι, έχει σημειωθεί πρόοδος σε ορισμένα σημεία, αλλά δεν έχει έρθει εύκολα. Υπάρχει μια ανολοκλήρωτη επανάσταση που περιμένει να δικαιωθεί.