Οι άγνωστοι που στέκονται δίπλα στον γνωστό απεργό πείνας.

• Έλα ρε, θα κατέβουμε μαζί στη πορεία; 
• Ναι τώρα τελειώνω κάτι στη δουλειά, έλα αν θες από το γραφείο. 
• Οκ, θα έρθω με την Χριστίνα. 
• Να προσέχετε, το νου σας. 
• Άσε ρε, είναι γεμάτο μπάτσους. Τώρα γύρισα και γω.
• Που; 
• Στη Μπενάκη σταμάτησαν τους δικούς μας πριν. 
• Γιατί; 
• Ήταν τέσσερις και τους έμοιαζαν “δικοί μας”. 
• Και; 
• Στάθηκαν μπροστά τους με τις μηχανές, τους φώναξαν “Που πάτε ρε μ”, “Σας περιμένουμε”. 
• Έχουν ξεφύγει ρε. Τις προάλλες λέγαν στα παιδιά που έκαναν εκείνη την κινητοποίηση, “τσάμπα, έρχεστε, θα πεθάνει ο δικό σας”. 
• Με πιάνει η ψυχή μου ρε φίλε. 
• Άσε.. Έλα τα λέμε σε λίγο. 
• Μιλάμε.

Η ώρα πέρασε, το κάτι στη δουλειά τελείωσε, συναντήθηκαν κάτω από το γραφείο. Αντάλλαξαν λίγες κουβέντες: Έμαθες πως είναι; Μίλησες με τον τάδε; Δουλειά πως πάει; Δε την παλεύω, θέλω να πάω για κάνα ποτό να δω κάναν άνθρωπο. Έστριψαν σε δρομάκια με ένα άγχος να αποφύγουν ελέγχους και με την επιθυμία να φτάσουν στην ώρα τους. Από όσους/ες περπατούν στον Τελικά Όχι και Τόσο Μεγάλο Περίπατο, κάποιοι μοιάζουν με νιφάδες χιονιού: λίγοι λίγοι για να μην δίνουν στόχο, αλλά αρκετοί για να φέρνουν σε μία χιονοστοίβαδα που έρχεται. 

Νιώθουν περίεργα που δεν βλέπουν τόση αστυνομία, που οι κλούβες είναι σταθμευμένες στη στροφή για την πλατεία. Τι θα πούμε ρε αν μας σταματήσουν; Χριστίνα τι λες; Άσε με, ρε. Δεν θέλω να με πιάσουν, τώρα υποτίθεται ότι είμαι δουλειά, με καλύπτει ο συνάδελφος. Μου είπε πήγαινε εσύ, πήγαινε και για μένα. Γάμησε τα, έλα πάμε να περάσουμε από μπροστά τους, δεν μπορούν να μας εμποδίσουν, είναι δικαίωμα μας. Είσαι σίγουρη; Ναι. 

Δελτάδες, ή όπως λέγονται αυτή τη βδομάδα, είναι στημένοι στην πλατεία. Στο πλάι έχει διμοιρίες. Θα περάσουμε από δίπλα τους, να βρούμε το πάνο μας. Ήρθε; Έρχεται. Έχει κόσμο έ; Δεν είμαι σίγουρος θα δούμε.

18.05 Κάτι μαζεύει.

18.10 Δεν φεύγουν οι μπάτσοι ρε.

18.15 Πάμε να ανέβουμε πάνω. Θα μας ορμήξουν;

18.20 ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ – ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΕΚΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΕΡΓΟΣ.

18.25 Μπράβο ρε στους δικηγόρους και στα παιδιά της συνέλευσης. Εγγυήθηκαν.

18.30 Μην φύγουμε ακόμη ρε εσείς, να μαζευτεί κιόλας κόσμος. Οκ.

18.35 Πάμε πάμε.

18.40 Πορεύομαστε, είναι λιγότεροι από χτες, να περιμένουμε -Μπα, δεν νομίζω. 

18.45 Αλληλεγγύη στον αγωνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα. 

18.50 Το πάθος για την λευτεριά, είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά – χτύπα στον ρυθμό, ρε, πως μπορείς να είσαι άρυθμος και στα παλαμάκια; 

18.55 Αυτόν που καταδίκασε έναν λάο στη πείνα τον λένε Μητσοτάκη και όχι Κουφόντινα- συγκινήθηκα όταν το άκουσα στην Σαλονίκη. 

19.00 Τι γίνεται μας ακολουθούν; Η αύρα; Μην φοβάσαι δεν θα κάνουν κάτι. Καλά, λέγε εσύ. 

19.05 Έλα φίλε πως τα βλέπεις; Έχουμε κάποιο νέο; Δεν θα κάνουν πίσω, τι είναι αυτά που λένε; Έχουν βγει και οι δικοί τους και τους κράζουν. 

19.10 Να ζήσει ο Δημήτρης Κουφοντίνας, νίκη ΤΩΡΑ στην απεργία πείνας!

19.20 Τελευταία βήματα, σπάμε! Αύριο πάλι; Ναι, πάλι. Οκ. 

Σάββατο, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη. Πέμπτη μας ζορίσαν λίγο αλλά λογικό. Παρασκευή: 

• Μπήκε στην εντατική, είναι σοβαρά, λένε θα του δώσουν όρο. Και η Νικόλαου; Η Νικολάου μας κοροϊδεύει. Λέει δεν θα γίνει ούτε σήμερα η Επιτροπή Μεταγωγών. Γιατί; Γιατί μπορεί.  
• Καλά τα λέμε κάτω. 

18.00 Έλα ρε δεν μας αφήνουν να συγκεντρωθούμε. Αποκλείεται, θα τα καταφέρουμε. Τόσες μέρες, τα ίδια λένε αλλά…

18.02 Μας έχουν κυκλώσει- πρέπει να πορευτούμε. Πάμε; Πάμε σύντροφοι/ισσες. 

18.04 Μπείτε στο μπλοκ- όλοι/ες, μην φεύγετε. 

18.06 Η αύρα ρε, οι δελτάδες, τα ΜΑΤ θα μας χτυπήσουν. Μας χτυπάνε, έπιασαν κάποιες συντρόφισσες, μη μπείτε εκεί θα κλειστούμε. Από δω, από δω…

18.25 Είσαι καλά ρε; Με ποιούς είσαι; Μας έτρεξαν… Οκ, έλα να βρεθούμε στο ΤΑΔΕ. 

Οι ιστορίες αυτές είναι η καθημερινότητα των αγνώστων που στέκονται δίπλα στον γνωστό απεργό πείνας. Είναι παιδιά που εύχονται να είχε 48 ώρες η μέρα, για να προλαβαίνουν να κάνουν όσα πρέπει και όσα θέλουν. Είναι παιδιά που φοβούνται αλλά βαδίζουν, ή προσπαθούν να βαδίζουν. Είναι παιδιά που ένα χρόνο τώρα απορούν γιατί χρειάζονται περισσότεροι μπάτσοι από γιατρούς και δασκάλους. Γιατί η μόνη απάντηση στη πανδημία είναι η κλεισούρα και η κρατική βία. 

Είναι όσοι/ες κατέβηκαν στον δρόμο για τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Ξανά και ξανά. Σε καθημερινές μαζικές πορείες που πρίν μία δύο βδομάδες θα ήταν αφάνταστο να συμβαίνουν. Που έχουν να συμβούν από τον Δεκέμβρη και τις Πλατείες. Που φαίνεται ότι τελειώσαν, μα που τώρα μόλις αρχίσουν. 

Που πλέον δεν είναι μόνο για τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Που είναι για όλους/ες εμάς που δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε σε αυτή τη δυστοπία.

Ζούμε πρωτόγνωρες συνθήκες για τη γενιά μας, ένα καθεστώς ημι-παράνομης πολιτικής δράσης. Ξέρουμε ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και προετοιμασμένοι για να πείσουμε και άλλους να κατέβουν. Το βασικό που έχουμε για να σπάσουμε τον φόβο είναι η συλλογικότητα! Βαδίζουμε διπλά σε κόσμο, που ξέρουμε ότι μπορούμε να αποκαλούμε συντρόφους και συντρόφισσες. 

Ότι και να γίνει, ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει νικήσει. Το αδύνατο είναι εφικτό, η κοινωνική πάλη προχωρά. Δεν αφορά πλέον μόνο τον ίδιο ή τα δικαιώματά των κρατούμενων – μας αφορά όλους και όλες:

Η Βασιλική Οικογένεια διέταξε: Εις Θάνατον!

Κι Εμείς; Εμείς, να αφοπλίσουμε τους Δήμιους!

Αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων. 

Και αύριο στο δρόμο.