Ακόμα δεν είπαμε την τελευταία λέξη

Γιατί η μνήμη είναι επικίνδυνη υπόθεση για τους «από πάνω». Ειδικά ο Δεκέμβρης αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλές γενιές. Από τον Δεκέμβρη του 44 και τον ηρωικό αγώνα του λαού με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ,  στο δικό μας Δεκέμβρη που έστειλε μήνυμα ανυπακοής και εξέγερσης σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Εκείνες οι βδομάδες λειτουργούν ακόμα ως έναυσμα για νέες εξορμήσεις, άλλωστε   οι εξεγέρσεις ήταν και θα είναι πάντα οι «γιορτές» των καταπιεσμένων. Είναι όμως ταυτόχρονα η παρουσία στο τώρα της απελευθερωτικής δυνατότητας. Οι καταλήψεις στο Πολυτεχνείο, στην Νομική και στην ΑΣΟΕΕ, η κατάληψη της ΓΣΕΕ,  της Λυρικής και  εκατοντάδων σχολείων και σχολών σε κάθε γωνιά της χώρας δημιούργησαν αλλεπάλληλα ρήγματα σην κανονικότητα.

Έδειξαν πως ο δημόσιος χώρος κατακτιέται ξανά και αποτέλεσαν  χώρους νέας, συλλογικής αναβαθμισμένης πολιτικοποίησης απ’ όπου μέσα από συνελεύσεις προέκυψαν  δεκάδες κείμενα, αφίσες πολιτιστικές, πολιτικές παρεμβάσεις. Στένσιλ, τρικάκια, αλλά και τραγούδια ^σ.1Εκτός από τον  Killah P   υπήρξαν και άλλα τραγούδια από την  hip-hop σκηνή  με πιο χαρακτηριστικά την « Οργή» από τα Μεθυσμένα Ξωτικά και «Οι νύχτες του Αλέξη» από Javaspa όπως το «Εκτός Ελέγχου» όπου ο Παύλος Φύσσας τραγουδά «… ο μικρός Αλέξης μου θυμίζει πως η ελευθερία του λόγου ακριβά κοστίζει».

Γιατί αυτή η σφαίρα δεν έπεσε τυχαία. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου συμπύκνωσε την επίθεση του κράτους ενάντια στη νεολαία. Μια νεολαία που έπρεπε να τρομοκρατηθεί, να μπει στο περιθώριο, να προετοιμαστεί για μια ζωή υποταγής στο βωμό της  επερχόμενης κρίσης. Το σύστημα που όπλισε το χέρι του Κορκονέα και 5 χρόνια αργότερα το χέρι του  Ρουπακιά δείχνει  ακόμα τα δόντια του.

Όμως το κίνημα υπερασπίζεται και τιμάει  με αγώνες και συγκρούσεις τη μνήμη των νεκρών του. Δεν είναι μόνο χρέος και υπόσχεση αλλά η αναγκαία συνθήκη για την διασφάλιση κάθε δικαιώματος, κάθε  ελευθερίας. Είναι ταυτόχρονα μια απειλή για τα σχέδια των κυβερνήσεων, αφού  η  μαζική αντιβία του Δεκέμβρη ανέβασε  το επίπεδο οργάνωσης του κινήματος διαλύοντας  οποιαδήποτε προσπάθεια καταστολής και αναγκάζοντας τα ΜΑΤ σε άτακτη υποχώρηση. Πολύμορφες συγκρουσιακές πρακτικές, που έγιναν επικίνδυνες και αποτελεσματικές γιατί ήταν απαίτηση  του κινήματος και αποτέλεσαν  κτήμα του.

Γιατί ο Δεκέμβρης αποκάλυψε πολλά. Φάνηκε ότι  ο συντονισμός και η αλληλεγγύη δεν είναι εγκεφαλικά σχέδια, ούτε σκονισμένες θεωρίες στις βιβλιοθήκες.  Είναι δυνατή και αναγκαία η συνύπαρξη διαφόρων πολιτικών τάσεων στο εσωτερικό του κινήματος, η λήψη κοινών  πρωτοβουλιών. Παράλληλα όμως εκείνες οι μέρες έφεραν στο προσκήνιο όσους και όσες δεν είχαν φωνή, τους «αόρατους». Ήταν η πρώτη φορά που οι μετανάστες ^σ.2Η ανακοίνωση από το «Στέκι Αλβανών Μεταναστών» κυκλοφόρησε στις 15 Δεκεμβρίου 2008 και αξίζει για όσους και όσες δεν τη θυμούνται να τη διαβάσουν στο http://steki-am.blogspot.gr συμμετείχαν μαζικά στα οδοφράγματα και στις συγκρούσεις, στις συνελεύσεις και στις παρεμβάσεις. Το συγκλονιστικό κείμενο από το «Στέκι Αλβανών Μεταναστών» αναφέρει «Για μας τους οργανωμένους μετανάστες είναι ένας δεύτερος γαλλικός Νοέμβρης του 2005. Δεν είχαμε ποτέ αυταπάτες ότι όταν η οργή του κόσμου ξεχείλιζε θα μπορούσαμε να την κατευθύνουμε. Παρά τους αγώνες που έχουμε δώσει όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν μπορέσαμε να πετύχουμε τέτοιες μαζικές αντιδράσεις. Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουν οι δρόμοι. Η κραυγή που ακούγεται είναι για τα 18 χρόνια βίας, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, εξευτελισμού. Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας.»

Η αγωνιστική ενότητα ντόπιων και μεταναστών πήρε σάρκα και οστά, αναδεικνύοντας τις πραγματικές δυνατότητες του κινήματος να σπάει τους αποκλεισμούς. Η επίθεση των Ρομά στο Αστυνομικό Τμήμα Ζεφυρίου, οι συγκρούσεις στα γήπεδα, η μαζική συμμετοχή μαθητών, φοιτητών, εργαζομένων ^σ.3Η δολοφονική επίθεση στην Κωνσταντίνα  Κούνεβα ήταν μια προσπάθεια τρομοκράτησης όλων όσων σήκωσαν το κεφάλι τις μέρες της εξέγερσης στις διαδηλώσεις και στις καταλήψεις  ήταν δείγματα του βάθους και της σημασίας των εξεγερτικών γεγονότων του Δεκέμβρη.

Γιατί ο Δεκέμβρης έδειξε την αποτυχία της ρεφορμιστικής αριστεράς. Με τις γνωστές δηλώσεις της Α. Παπαρήγα για την πραγματική λαϊκή εξέγερση  στην οποία δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι και τα συγχαρητήρια που απέσπασε από τον Καρατζαφέρη για την «υπεύθυνη» στάση που επέδειξε το ΚΚΕ. Μια τραγική στάση που κατέληξε με το γνωστό λίβελο στον Ριζοσπάστη με τίτλο «Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά» .

Έδειξε όμως και την αδυναμία των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος του κοινωνικού ρήγματος που έγινε ορατό ήδη από τις κινητοποιήσεις του 2006-2007, εκδηλώθηκε με εκκωφαντικό τρόπο τον Δεκέμβρη του 2008 και χαρακτήρισε τους αγώνες που ξέσπασαν το 2010-2012. Ένα ρήγμα που παραμένει μέχρι σήμερα ακόμα  ενεργό, δημιουργώντας πονοκέφαλο στα αστικά επιτελεία.

Γιατί όλοι και όλες που συμμετείχαμε ενεργά εκείνες τις μέρες στις πορείες, στις καταλήψεις και τις συγκρούσεις μπορεί τώρα να είμαστε απογοητευμένοι και απογοητευμένες από την εξέλιξη των πραγμάτων αλλά ήρθε η ώρα να απαντήσουμε. Να σπάσουμε την παραίτηση να ανατρέψουμε αυτή την αίσθηση ακινησίας, να  συναντηθούμε ξανά στους δρόμους και στις διαδηλώσεις. Ίσως και εμείς από τον Δεκέμβρη να έχουμε κληρονομήσει ένα κομμάτι σπασμένου καθρέφτη σαν ιστορία όπως έλεγε ο Sub-comandante Marcos: «Ένα σύμβολο; Ναι ένα σύμβολο. Γιατί να μην βγάλουμε κάτι νέο από κει που έμεινε το παλιό; Τι έχουμε να χάσουμε; Τίποτα, εκτός από το φόβο, τις ντροπές, τις τύψεις και τους εφιάλτες».

Γιατί κι’ αυτό το βράδυ θα είναι του Αλέξη…