Μετά το σύντομο χρονικό της φεμινιστικής καμπάνιας «NON UNA DI MENO» (Ούτε μία λιγότερη)  που ετοίμασε λίγες μέρες πριν για το k-lab η ιταλική φεμινιστική συλλογικότητα Infosex – Esc Atelier μεταφράζουμε και δημοσιεύουμε σήμερα τον απολογισμό της Non Una di Meno Roma μετά τις κινητοποιήσεις της 8ης Μάρτη.

 Το ανάρμοστο όπλο της φεμινιστικής απεργίας

Οι εικόνες από την Ιταλία και απ΄ όλο τον κόσμο δεν πρέπει να αφήνουν καμία αμφιβολία για το πόσο επιτυχής ήταν η παγκόσμια απεργία των γυναικών. Αλλά οι διαδηλώσεις δεν είναι η μόνη οδός για να έχουμε μια καθαρή εικόνα γι΄ αυτή: τα επιμέρους δεδομένα στα οποία αναφερόμαστε δείχνουν μια συμμετοχή 24% από ανεξάρτητες εργαζόμενες (χρησιμοποιούμε τα στοιχεία από το άρθρο του Di Vico στην Corriere della Sera, παρά το γεγονός ότι δεν είναι αρκετά ξεκάθαρος ως προς τις αναφορές του). Αυτό συνέβαινε τη στιγμή που η CGIL (η βασική ιταλική Ομοσπονδία) καλούσε για συνελεύσεις στους χώρους εργασίας, ανταγωνιζόμενη ανοιχτά την απεργία. Οφείλουμε να προσθέσουμε στοιχεία που δεν είναι παρατηρήσιμα και ανιχνεύσιμα, για τη συμμετοχή περιστασιακά εργαζομένων, ανεξάρτητων, εθελοντών και μη τακτικών εργαζομένων.

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες το δικαίωμα στην απεργία έχει στερηθεί σε ένα αυξανόμενα ευρύ φάσμα εργαζομένων. Ως αποτέλεσμα, αυτό το μέσο πάλης που έχει χάσει το νόημα και την αποτελεσματικότητα του, η παγκόσμια απεργία γυναικών του έχει δώσει νέα σημασία, επαναφέροντας την αρχική δύναμή του. Η γενική απεργία, την οποία απέρριψαν τα συνδικάτα, έχει χρησιμοποιηθεί σε κάθε γωνιά της χώρας για να κάνει τα πολιτικά και πρακτικά ζητήματα ξανά κεντρικά, και καθόλου συμβολικά, εάν με τη λέξη συμβολικά εννοούμε πως αυτά αποτελούν  απλές αναφορές και είναι αφηρημένα.

Η πάλη ενάντια στην έμφυλη βία είναι μια πάλη για αυτονομία, για ελάχιστο μισθό, για ένα εισόδημα αυτό-καθορισμού, για ίση αμοιβή. Απεργώντας, θέλουμε να σηκώσουμε το ζήτημα της εργασίας φροντίδας (άμισθης ή κακοπληρωμένης) που διεξάγεται κυρίως από γυναίκες, και την ανάγκη για νέα κοινωνική πρόνοια που οφείλει να είναι συμπεριληπτική, ανοιχτή και εγγυημένη. Η ελευθερία να αποφασίζουμε για τις ζωές μας χωρίς να αντιμετωπίζουμε ιδεολογικά ή υλικά εμπόδια. Απεργώντας, μιλάμε για ένα είδος γνώσης που δεν είναι ένα ουδέτερο αντικείμενο, αλλά που έως τώρα είναι ενάντια στις γυναίκες, σε σχέση με στερεότυπα και και προκαθορισμένους ρόλους, σε σχέση με αφηγήσεις και επικίνδυνες αφαιρέσεις.

Η μάχη για κερδίσουμε εκ νέου την απεργία δόθηκε σε κάθε χώρο εργασίας, κάθε σχολείο, κάθε εταιρεία. Τα εκατοντάδες email στην πρωτοβουλία  NON UNA DI MENO, που ρωτούσαν πως να απεργήσουν, δείχνουν τη βούληση και τη δυσκολία άσκησης ενός συνταγματικού δικαιώματος που για πολύ καιρό βρίσκεται περισσότερο στα χέρια των γραμματέων των συνδικάτων παρά στα χέρια των γυναικών και ανδρών εργαζομένων. Παρόλαυτά, οι εργαζόμενοι/ες άδραξαν την ευκαιρία να ενώσουν τα χέρια τους, σε όλο τον κόσμο, δοκιμάζοντας μια ριζοσπαστική και απτή μορφή αγώνα.

Πιστεύουμε, επομένως, πως εκείνα τα συνδικάτα, όπως οι CGIL και FIOM, έκαναν λάθος να μην εκμεταλλευτούν αυτή την ευκαιρία, προσπαθώντας αντίθετα να την ξεφορτωθούν, εάν όχι να πολεμήσουν ανοιχτά ενάντια σε αυτή τη δυνατότητα˙ δεν ήθελαν να εκμεταλλευτούν την συμβολική και πολιτική ώθηση και να αναγνωρίσουν τη μάχη των γυναικών ως μια μάχη κοινή και υλική.

Είναι αξιοσημείωτο πως, από τη σιωπή που καταγράφηκε την 27η Νοεμβρίου -την ημέρα μετά την τεράστια εθνική διαμαρτυρία ενάντια στην ανδρική βία – σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας χορωδίας αποδοκιμασμού. Από σημαντικούς συντάκτες έως τον Υπουργό Παιδείας Fideli, μπορούμε σίγουρα να πούμε πως το “ανάρμοστο όπλο” μιας φεμινιστικής απεργίας πονάει πολύ. Για την εφημερίδα Corriere della Sera θα έπρεπε να ξοδεύουμε το χρόνο μας ράβοντας. Ώστε να γίνουμε έτσι νέες καλές Πηνελόπες “φύλακες της Δύσης” που απειλούνται από τους νέους “Proci” (μνηστήρες της Πηνελόπης). Πολύ κρίμα που είναι αυτή ακριβώς η Δύση, που αποτελείται από Μεγάλους Συνασπισμούς, νεοφιλελευθερισμό, νέες πατριαρχικές και ρατσιστικές κυβερνήσεις, νέο-Ναζισμό, η οποία παράγει την υποτέλεια μας, τον αποκλεισμό μας, τις συνθήκες βίας, εκμετάλλευσης, και φτώχειας που γίνονται όλο και περισσότερο σκληρές.

Το κάλεσμα, στο οποίο ανταποκριθήκαμε στις 8 Μάρτη σε περισσότερες από πενήντα χώρες του κόσμου, μας λέει να αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως κάτι διαφορετικό, κάτι που υπερβαίνει τα σύνορα, τις έμφυλες ταυτότητες, τις φυλές. Οι γυναίκες έγιναν ο κύριος φορέας μιας κραυγής λύτρωσης: οι ζωές των γυναικών έχουν σημασία και δεν πρόκειται να τεθούν στην υπηρεσία σου.

Το να απεργήσουμε δεν ήταν λάθος. Τώρα είμαστε πιο δυνατές και μπορούμε να επιστέψουμε να καταγράψουμε το φεμινιστικό μας σχέδιο ενάντια στην βία κατά των γυναικών. Το ραντεβού είναι για την επόμενη εθνική συνέλευση στις 22 και 23 Απριλίου στη Ρώμη. Κάναμε λάθος ζητώντας ψωμί, πέρα από τριαντάφυλλα; Σίγουρα όχι. Και θα συνεχίσουμε να κάνουμε το ίδιο.

Non Una di Meno Roma

Μετάφραση: Αναστασία Ματσούκα

Ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά:

THE INAPPROPRIATE WEAPON OF FEMINIST STRIKE

The images from Italy and from the entire world should not leave any doubt about how successful was the global women’s strike. But demonstrations are not the only way to have a clear picture about it: the partial data we refer to are showing a participation of 24% of dependent workers (we are using the data from Di Vico’s article on Corriere della Sera, although he is not clear enough on his references). This was happening while the CGIL (the main Italian Trade Union) was calling for assemblies in the workplace, in open antagonism with the strike. We should add data that are not observable or detectable, about the participation of casual workers, free-lances, volunteers and non-regular workers.

Over the last decades the right to strike has been denied to a growingly wider range of workers. Therefore this instrument of struggle has lost meaning and effectiveness, the global women’s strike has given it new significance, bringing its original strength back. The general strike, denied by the unions, has been practiced in every corner of the country to make political and practical issues central again, and not at all symbolic, if with the word symbolic we mean testimonial and abstract.

The struggle against gender violence is a struggle for autonomy, for minimum wage, for an income of self-determination, for equal pay. Through striking, we want to raise the issue of care work (unpaid or underpaid) that is carried out mainly by women, and the need for new welfare that should be inclusive, open and guaranteed. The freedom to choose about our lives without encountering ideological or material obstacles. Striking, we talk about a kind of knowledge that is not a neutral object, but that so far has been against women, about stereotypes and pre-established roles, about narratives and dangerous removals.

The battle to take back the strike was fought in every workplace, every school, every company. The hundreds of emails to NON UNA DI MENO, which were asking how to strike, indicate the will and the difficulty to exercise a constitutional right that for too long has been in the hands of trade union secretariats more than in the hands of female and male workers. Despite all this, workers caught the opportunity to cross their arms together, all around the world, exercising a radical and concrete form of struggle.

We believe, therefore, that those unions, as CGIL and FIOM, were wrong to not catch this opportunity, and on the contrary try to get rid off it, if not openly fight against this possibility; they did not want to seize the symbolic and political push and recognize the women’s battle as common and material one.

It is remarkable that, from the silence registered on November 27th – the day after the huge national demonstration against male violence on women – today we witness a chorus of disapproval. From important editorialists to the Education Minister Fedeli, we can definitely say that the “inappropriate weapon” of a feminist strike has been hurting a lot. For the newspaper Corriere della Sera we should spend our time mending. Becoming thus new good Penelopes “keepers of the West” which are threatened by the new “Proci” (suitors of Penelope). Too bad that it is precisely this West, made of Grosse Koalitionen, neoliberalism, new patriarchal and racist government, neo-Nazism, that is producing our subordination, our exclusion, the conditions of violence, exploitation, and poverty which are increasingly harder and harder.

The call, to which we responded on March 8th in more than fifty countries of the world, tells us to recognize ourselves as something different; something that goes beyond borders, genders, races. Women became the main actor of a shout of redemption: women’s lives matter and they shall not be put at your service.

To strike was not a mistake. Now we are stronger and we can return to write our feminist plan against violence on women. The appointment is for the next national assembly the 22nd to 23rd of April in Rome. Were we wrong for asking for bread, besides roses? Certainly not. And we will continue to do so.

Non Una di Meno Roma

Πηγή: https://nonunadimeno.wordpress.com/2017/03/14/the-inappropriate-weapon-of-feminist-strike/