Προς μια Παγκόσμια Απεργία των Γυναικών: Μια άποψη από την πρωτοβουλία NON UNA DI MENO

Έχουμε πλέον μπει στην τελική ευθεία για την 8η Μάρτη η οποία αναμένεται να αποτελέσει κεντρικό σταθμό για τις φεμινιστικές καμπάνιες που τρέχουν εδώ και αρκετό καιρό σε μια σειρά από χώρες, σηματοδοτώντας παράλληλα και μια νέα καμπή για το φεμινιστικό κίνημα. Όπως επισημάνθηκε και σε αντίστοιχη δημοσίευση μας πριν από λίγες μέρες οι φετινές κινητοποιήσεις αναμένεται να έχουν δυναμικό χαρακτήρα σε έναν σημαντικό αριθμό χωρών, στις οποίες μάλιστα υπάρχουν καλέσματα για γενική απεργία την Τετάρτη. Σε αυτό το πλαίσιο δημοσιεύουμε σήμερα το κείμενο που ετοίμασε για το k-lab η ιταλική φεμινιστική συλλογικότητα Infosex – Esc Atelier και το οποίο αποτελεί ένα σύντομο χρονικό της καμπάνιας «NON UNA DI MENO» (Ούτε μία λιγότερη) που έχει ξεκινήσει από τον Οκτώβρη στην Ιταλία. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά την Infosex – Esc Atelier για την ανταποκρισή της και ευελπιστούμε πολύ σύντομα έχουμε νέα για τα επόμενα βήματα της πολύ σημαντικής προσπάθειας που έχουν ξεκινήσει στην Ιταλία. 

Ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο και στη συνέχεια η μετάφρασή του.

In October, after, another brutal killing of a women by her former boyfriend, in a country where every three days a woman is killed, we read the same title in newspapers “a fit of madness”, and on television “he loved her too much”.

But looking at the streets of Poland and Argentina we had the perception that something was changing, in Italy too.

Thanks to a fruitful encounter between different female and feminist realities, collectives, networks, and many single persons, we called the demonstration “NON UNA DI MENO” (Not one less) on the 26^th of November, the international day against male violence on women.

This demonstration was the unexpected event of the autumn, a real dislocation of the dominant political narrative. The demonstration changed the sense of the 26^th, from being an empty institutional day, used by politicians to sanctify the victimization and impotence of women, to a day that opened a new political space, empowering women and all other subjectivities that are fighting against violence and all other forms of discriminations, especially transfeminist and LGBTQIA subjectivities.

The demonstration was called against male violence, but not an intimate understanding of violence, and not only against its extreme expression (femicide), but a structural understanding of violence. As we can read in the call of the demonstration: “violence is the austerity measures that are cutting on welfare, health care, education, and social policies; violence is reforming the labour market towards more and more casualization, as in the Italian Job Act; violence is doctors in Italy that are still permitted to raise a moral exception against abortion; violence has many forms, and we have to recognize them all to fight against them”.

As important as the demo was the assembly the day after where more than one thousand women came together to write a feminist plan against violence. This plan is a programme for tackling violence in our society, it is a plan for actions and self-organization, and a way of coming together, explore and enhance our differences. Even more, the assembly has decided, following the Polish and Argentinian women, to call for a strike the 8^th of March. A strike to interrupt any kind of productive and reproductive activity.

The 4^th and 5^th of February another national assembly was organized in Bologna, were more than 2000 women, came together to continue the writing of the plan and to organize towards the 8^th of March. These assemblies were divided in 8 workshops, that are working on the local and national level:

1. law and justice;

2. labour and welfare;

3. education as a tool against violence;

4. migrant feminism;

5. sexism in social movements;

6. sexual and reproductive rights;

7. narration and media;

8. routes against violence.

These workshops are place of debate and organization, where you can find teachers and students working together to organize the strike of the 8^th of March in the school; centre against male violence discussing with occupied social centres, doctors and their possible patients, grassroots unionists, journalists, activists, and three generations of women that are facing the challenge to organize a strike of productive and reproductive work.

The 8^th of March will be organized locally, each city is organizing different local actions and demo, pushing the unions to call for a strike, organizing in schools, universities, and labour places. In Italy, as in other 40 countries of the world, the strike has been recognized as a powerful tool to mobilize and to show the invisible work of women, inside and outside the workplace.

A strike of multiple forms and of 24 hours, to show the connections between productive and reproductive work. A strike that wants to be intersectional to combine struggles against the multiple forms of exploitation and oppression present in our society. A strike that is global, because organized directly by transnational subjects, and at the same time is local and rooted in our communities. A global strike to go against this emergent neoliberal authoritarian populism, expressed by Donald Trump, but as well by the many racist and misogynist groups and parties emerging everywhere in the world.

The 8^th of March needs to be a starting point to open up a new transnational space of struggles and organization. A starting point that is partial and non-neutral.

Read: The 8 points for the 8^th of March 

Read: The challenge of a global feminist strike

Τον Οκτώβριο, μετά από μια ακόμα βίαιη δολοφονία μιας γυναίκας από τον πρώην σύντροφό της, σε μια χώρα όπου κάθε τρεις μέρες δολοφονείται μια γυναίκα, διαβάζουμε τον ίδιο τίτλο στις εφημερίδες «Μια στιγμή τρέλας», και στην τηλεόραση «την αγαπούσε υπερβολικά». Αλλά βλέποντας τους δρόμους της Πολωνίας και της Αργεντινής, είχαμε την άποψη ότι κάτι άλλαζε, όπως και στην Ιταλία.

Χάρη σε μια γόνιμη συνάντηση μεταξύ διαφορετικών θηλυκών και φεμινιστικών πραγματικοτήτων, συλλογικοτήτων, δικτύων, και πολλών μεμονωμένων προσώπων, καλέσαμε τη διαδήλωση «NON UNA DI MENO» (Ούτε μία λιγότερη) στις 26 Νοεμβρίου, τη διεθνή ημέρα ενάντια στην ανδρική βία κατά των γυναικών.

Αυτή η διαδήλωση αποτέλεσε το απροσδόκητο γεγονός του φθινοπώρου, μια πραγματική διατάραξη της κυρίαρχης πολιτικής αφήγησης. Η διαδήλωση άλλαξε την έννοια της 26ης, από μια κενή θεσμική ημέρα, που χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς για να καθαγιάσει τη θυματοποίηση και την αδυναμία των γυναικών, σε μια ημέρα που άνοιξε έναν νέο πολιτικό χώρο, ενδυναμώνοντας τις γυναίκες και όλες τις άλλες υποκειμενικότητες που αγωνίζονται ενάντια στη βία και ενάντια σε όλες τις υπόλοιπες μορφές διακρίσεων, ιδιαίτερα τον τρανς φεμινισμό και τις LGBTQIA υποκειμενικότητες.

Η διαδήλωση καλέστηκε ενάντια στην αντρική βία, αλλά όχι με βάση μια κατανόηση της βίας ως προσωπικής, και όχι μόνο ενάντια στην πιο ακραία της έκφραση (τη γυναικοκτονία), αλλά με βάση μια δομική κατανόηση της βίας. Όπως διαβάζουμε στο κάλεσμα της διαδήλωσης: «βία είναι τα μέτρα λιτότητας που συρρικνώνουν την κοινωνική πρόνοια, την υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση, και τις κοινωνικές πολιτικές· βία είναι η μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας προς όλο και μεγαλύτερη ελαστικοποίηση, όπως στην Ιταλική Πράξη για την Εργασία (Job Act)· βία είναι οι γιατροί στην Ιταλία που τους επιτρέπεται ακόμα να εγείρουν μια ηθική εξαίρεση ενάντια στις αμβλώσεις· η βία έχει πολλές μορφές, και πρέπει να τις αναγνωρίσουμε όλες για να παλέψουμε εναντίον τους».

Εξίσου σημαντική με τη διαδήλωση ήταν η συνέλευση την επόμενη μέρα, όπου περισσότερες από χίλιες γυναίκες συγκεντρώθηκαν για να γράψουν ένα φεμινιστικό σχέδιο ενάντια στη βία. Αυτό το σχέδιο είναι ένα πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της βίας στην κοινωνία μας, είναι ένα σχέδιο για δράσεις και αυτοοργάνωση, και ένας τρόπος να συναντηθούμε, να διερευνήσουμε και να ενισχύσουμε τις διαφορές μας. Ακόμα περισσότερο, η συνέλευση αποφάσισε, ακολουθώντας τις γυναίκες της Πολωνίας και της Αργεντινής, να καλέσει σε απεργία στις 8 Μαρτίου. Μια απεργία που θα διακόψει κάθε μορφής παραγωγική και αναπαραγωγική δραστηριότητα.

Στις 4 και 5 Φεβρουαρίου, διοργανώθηκε μια ακόμα εθνική συνέλευση στην Μπολόνια, όπου περισσότερες από 2000 γυναίκες συναντήθηκαν για να συνεχίσουν τη συγγραφή του σχεδίου και να οργανωθούν μπροστά στην 8η Μαρτίου. Αυτές οι συνελεύσεις χωρίστηκαν σε 8 εργαστήρια, που εργάζονται σε τοπικό και εθνικό επίπεδο:

1. νόμος και δικαιοσύνη,

2. εργασία και κοινωνική πρόνοια,

3. εκπαίδευση ως εργαλείο ενάντια στη βία,

4. μεταναστευτικός φεμινισμός,

5. σεξισμός στα κοινωνικά κινήματα,

6. σεξουαλικά και αναπαραγωγικά δικαιώματα,

7. αφήγηση και μέσα μαζικής ενημέρωσης,

8. διαδρομές ενάντια στη βία.

Αυτά τα εργαστήρια είναι ένας τόπος συζήτησης και οργάνωσης, όπου μπορούν να βρεθούν δάσκαλοι/ες και μαθητές/τριες να δουλεύουν μαζί για την οργάνωση της απεργίας της 8ης Μαρτίου στο σχολείο· κέντρα ενάντια στην αντρική βία να συζητούν με κατειλημμένα κοινωνικά κέντρα, γιατροί και οι πιθανοί/ες ασθενείς τους, συνδικαλιστές/τριες βάσεις, δημοσιογράφοι, ακτιβιστές/τριες, και τρεις γενιές γυναικών που αντιμετωπίζουν την πρόκληση της οργάνωσης μιας απεργίας στην παραγωγική και αναπαραγωγική εργασία.

Η 8η Μαρτίου θα οργανωθεί σε τοπικό επίπεδο, κάθε πόλη διοργανώνει διαφορετικές τοπικές δράσεις και διαδηλώσεις, πιέζοντας τα σωματεία να καλέσουν σε απεργία, με οργάνωση στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, και τους χώρους εργασίας. Στην Ιταλία, όπως σε 40 άλλες χώρες του κόσμου, η απεργία έχει αναγνωριστεί ως ένα ισχυρό εργαλείο κινητοποίησης και επίδειξης της αόρατης εργασίας των γυναικών, μέσα και έξω από τους εργασιακούς χώρους.

Μια απεργία πολλών μορφών και 24 ωρών, για να δείξουμε τις συνδέσεις μεταξύ της παραγωγικής και αναπαραγωγικής εργασίας. Μια απεργία που θέλει να είναι διατομεακή, ώστε να συνδυάσει αγώνες ενάντια στις πολλαπλές μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης που είναι παρούσες στην κοινωνία μας. Μια απεργία που είναι παγκόσμια, επειδή οργανώνεται άμεσα από διεθνικά υποκείμενα, και την ίδια στιγμή είναι τοπική και έχει ρίζες στις κοινότητές μας. Μια παγκόσμια απεργία για να πάμε κόντρα σε αυτόν τον αναδυόμενο νεοφιλελεύθερο αυταρχικό λαϊκισμό, που εκφράζεται από τον Ντόναλντ Τραμπ, αλλά επίσης και από τις πολλές ρατσιστικές και μισογύνικες ομάδες και κόμματα που αναδύονται παντού στον κόσμο.

Η 8η Μαρτίου πρέπει να είναι το εναρκτήριο σημείο που θα διανοίξει έναν νέο διεθνικό χώρο αγώνων και οργάνωσης. Ένα εναρκτήριο σημείο που είναι μεροληπτικό και καθόλου ουδέτερο.

Διαβάστε: Τα 8 σημεία για την 8η Μαρτίου

Διαβάστε: Η πρόκληση μιας παγκόσμιας φεμινιστικής απεργίας

Υπογραφή: Infosex – Esc Atelier (Rome/Italy)

Μετάφραση: Ειρήνη Γαϊτάνου