Άποψη 1. Δεν αρκεί να έχεις καλή διάθεση για να γίνουν όμορφα ενωτικά πράγματα στην Αριστερά με συμπαθητικούς ανθρώπους και ψύχραιμο διάλογο. Χρειάζεται να έχεις κάτι να πεις, να υπάρχει αντιπαράθεση γραμμών και ομάδων.
Αμφισβήτηση 1: Κι όμως. Το να συμμετέχεις -και αυτό να σε χαροποιεί- σε κάτι ανθρώπινο, δημοκρατικό με διάθεση δημιουργικής αναζήτησης και κατάθεσης προβληματισμών, μπορεί να μην οδηγεί στην επανάσταση, τουλάχιστον όμως διακόπτει το δρόμο προς την απογοήτευση, την απόσυρση και την αποδοχή της αντισυντροφικότητας και του ανταγωνισμού. Σε εμπνέει, σου δίνει λόγο να μην κάτσεις σπίτι σου. Δεν αρκεί αλλά είναι αναγκαία προϋπόθεση.
Άποψη 2: Δεν αρκεί να λες ότι έχασε η Αριστερά ή ότι έκλεισαν τον κύκλο τους κάποια συλλογικά της εγχειρήματα. Πρέπει να λες τι πρέπει να γίνει, από ποιους και με ποιο περιεχόμενο.
Αμφισβήτηση 2: Κι όμως. Το να παραδέχεσαι κάτι τέτοιο σημαίνει ότι αναζητάς κάτι διαφορετικό, ότι δε διακηρύττεις στα ψέματα αλλαγές απλά και μόνο για να δικαιώσεις τις περασμένες σου επιλογές. Σημαίνει ότι στους κύκλους που έκλεισες επιδιώκεις να ανοίξεις νέους διαφορετικούς κύκλους. Δεν αρκεί αλλά είναι αναγκαία προϋπόθεση.
Άποψη 3: Η βάση για το περιεχόμενο πρέπει είναι ένα αντικαπιταλιστικό συνολικό πρόγραμμα που να απαντά στα κεντρικά ερωτήματα, της ΕΕ, του χρέους, του οικονομικού συστήματος και να εξειδικεύεται στα επιμέρους ζητήματα.
Αμφισβήτηση 3: Αφού διάφορα ηττήθηκαν, δε μπορεί να μην ηττήθηκε και τίποτα από τα όσα έλεγε η Αριστερά. Και σίγουρα δε μπορεί αυτά που λέει να είναι σωστά και το 2005 και το 2012 και το 2020. Μήπως η εμμονή σε αυτό το «συνολικό» πλαίσιο στέκεται εμπόδιο στη δηλωμένη ανάγκη «εξειδίκευσής» του. Ίσως να πρέπει να ξεκινήσουμε ανάποδα. Ποια πράγματα μας απασχολούν περισσότερο καθημερινά; Ποια πιστεύουμε ότι μπορούν να αποκτήσουν μαζική απήχηση και να τροφοδοτηθούν και τροφοδοτήσουν πραγματικές μάχες που γίνονται και θα γίνουν; Ποια μας φαίνεται ενδιαφέρον να συζητήσουμε;
Άποψη 4: Η βάση για τις νέες μετωπικές προσπάθειες θα είναι οι οργανώσεις της Αριστεράς που θα συμφωνήσουν με την α ή τη β προσπάθεια και θα απευθυνθούν σε ανένταχτο κόσμο περισσότερο ή λιγότερο ειλικρινώς. Οι οργανώσεις πρέπει να υπάρχουν γιατί έχουν οργανωτικό ιστό και κατορθώνουν με κόπο να αποτελούν ραχοκοκαλιά των αγώνων, να εμπνέουν νέο κόσμο στην οργανωμένη πάλη και να κρατάνε σε δύσκολες εποχές.
Αμφισβήτηση 4: Υπάρχει κάποια στιγμή ένα όριο που αρχίζει να φαίνεται πως η ύπαρξη των τόσων πολλών πολιτικών οργανώσεων, παρά την προφανή τους αξία και σημασία, είναι ταυτόχρονα και βασικό εμπόδιο για πραγματικές αναγεννήσεις; Δε χρειάζεται καμία «απαγόρευση οργανώσεων», αλλά είναι απαγορευμένο να αναστοχαζόμαστε το ρόλο τους; Το πρόσφατο παρελθόν έδειξε φοβερά παραδείγματα ανασυνθέσεων και ανατροφοδοτήσεων μεταξύ οργανωμένων και μη δυνάμεων ή το αντίθετο; Είναι άραγε τόσο πολύτιμη η σημασία του κάθε φορέα που δικαιολογεί τη μόνιμη παθογένεια που δημιουργεί η ιεράρχηση της κομματικής (αν και χωρίς κόμμα) ενίσχυσης και ταυτότητας με όλους αυτούς τους καταφανώς αστείους τακτικισμούς πάνω από τη δημιουργία νέων συλλογικών υποκειμένων, ταυτοτήτων και περιεχομένων;
Απόψεις 5&6: Το βασικό είναι να ριχτούμε βαθιά στους αγώνες και από εκεί θα ξεκινήσει μια νέα σελίδα για την Αριστερά vs Το βασικό είναι να βρούμε ένα πειστικό πλαίσιο απαντήσεων γιατί οι αγώνες γίνονται αλλά δεν αρκεί μια αριστερά που λέει για τους αγώνες.
Αμφισβήτηση 5&6: Η Αριστερά δεν είναι ούτε καλή στους αγώνες ούτε έχει ένα πειστικό πλαίσιο απαντήσεων. Όταν μιλάμε μόνο για τους αγώνες είναι γιατί δεν έχουμε τίποτα καινούριο να πούμε ούτε για τους ίδιους τους αγώνες (που κι αυτό ασαφές είναι από μόνο του). Όταν μιλάμε μόνο για τα πολιτικά σχέδια είναι γιατί δεν έχουμε ούτε σχέδιο για το πως θα κατακτήσει η κοινωνία το οτιδήποτε. Δε μας χρειάζεται ούτε η βαρεμάρα στη θεωρία που φλυαρεί για την πράξη, ούτε η βαρεμάρα στην πράξη που φλυαρεί για τη θεωρία.
Άποψη 7: Οι εκλογές είναι μια κορυφαία πολιτική διεργασία που αποτυπώνει τις κοινωνικές δυναμικές. Κάθε προσπάθεια στην Αριστερά δε μπορεί παρά να κρίνεται πρώτα και κύρια στις επόμενες εκλογές και στο τι θα σηματοδοτήσουν για την επόμενη μέρα για το κίνημα.
Αμφισβήτηση 7: Κι όμως. Η υποθήκευση της προοπτικής μιας νέας προσπάθειας σε αναγκαστικές διεργασίες υπό την πίεση των δεδομένα κακών συσχετισμών που θα αποτυπώσουν οι προφανώς σημαντικές επερχόμενες εκλογές απλά θα υπονομεύσει επιβεβλημένες πρωτοβουλίες. Μόνο ένα νέο ξεκίνημα, μπορεί ως ξεκίνημα να έχει τις εκλογές. Όταν έχεις χάσεις εκατό φορές στην ίδια πίστα, καλύτερα να φυλάξεις το κέρμα σου από το σίγουρο Game Over.
Άποψη 8: Η Αριστερά ηττήθηκε. Κυριαρχεί η μιζέρια. Όλα αυτά είναι γραφικά του μηδέν τα εκατό. Δεν έχει νόημα να ασχολούμαστε πια.
Αμφισβήτηση 8: «Οι μαχητές δεν μπορούν και δεν πρέπει να ελεεινολογούν τη μοίρα τους επειδή πάλεψαν όχι γιατί τους εξανάγκασε κανείς, αλλά γιατί το θέλησαν οι ίδιοι συνειδητά». Δεν κακιώνουμε κανένα και καμία ό,τι επιλογή και να πάρει. Όσοι και όσες θέλουμε θα συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε να σκεφτούμε.
Και μια ακόμα που σκέφτηκα έπειτα από την ανάρτηση του κειμένου:
Άποψη 9: Δεν πρέπει να διαδίδονται ψέματα και συκοφαντίες. Για αυτο πρέπει να απαντήσω στην τάδε ανάρτηση στο facebook και να στείλω ένα αποφασιστικό mail και να αξιοποιήσω έναν δείνα τσακωμό για να πω κάτι τρίτο.
Αμφισβήτηση 9: Πίσω από τους/τις δέκα που τσακώνονται, κρύβονται οι εκατό που έχουν αηδιάσει με τους τσακωμούς. Μην είσαι από τους δέκα. Απευθύνεσαι σε έξυπνους ανθρώπους που καταλαβαίνουν πράγματα ακόμα και αν δεν τους τα φωνάξεις εκατό φορές. Δεν έχει τόσο σημασία τι λες ή τι θες να πεις ή τι εννοούσες. Σημασία έχει τι κάνεις
Παναγιώτης Αντωνίου
Δαμιανός Κομματάς